خُود خُدا شايد رَسي ويو، آهي اڄ بغداد تي.
خُود خُدا شايد رَسي ويو، آهي اڄ بغداد تي.
پيو يَهودي بَم وسائي، ناز سان ناشاد تي.
“زائفائون”، “نينگرا”، ۽ ناس ٿي ويا نوجَوان،
ڪربَلا ٻيهر ٿي پيدا، خُود خِطي آزاد تي.
“بُش، بليئر” وقت جا، “فِرعون” ڄڻ ٿي پيا “يزيد”،
قهر ڪو قادر ڪري، اِنساني اِن صيّاد تي.
“ناصِره”، “بصره” ۽ ٿيو، “بغداد” ۾ بغداد آ،
لعنتون لَک لَک هُجن، اي تُنهنجي اِن اِمداد تي.
بَس “نَجف”، “ڪرڪُود”، ۽ “مُوصل” سندو منظر ڏِسي،
وارَ ويا ڪانڊارَجي، اکڙين رُنو اُن ياد تي.
يا خُدا پنهنجي پياري، مُصطفيٰ جي واسِطي،
ڪر مُصيبت ڪا تون نازل، غير جي اِتحاد تي.
قطرو هر هڪ خُون جو هي، رنگ لائيندو “جمالَ”،
منهنجا آقا رحم ڪر، اڀرن جي تون اولادَ تي.
(1999ع ۾ عراق تي آمريڪي حملي دَوران لکيل)