اُتر پاسي اَباڻن ڏي، ڇَمر ڇٽڪار ٿي هُوندي.
اَڇا نِيرا ڏِسو بادل! وڏي وَسڪار ٿي هُوندي.
ڪَڪَر ڪارُون ڪري مُنهنجي، هُوندا مارن مَٿان بيٺل،
پَلر پاڻيءَ جي پَلٽڻ جي، گهڻي ڌڌڪار ٿي هُوندي.
رَچائي “رَعد” سڀ رنگڙا، “کنوڻ” کيرون ڏنيون هُونديون،
هوا ٿڌڙي وَرڻ سان ڄَڻ، ٿڌي ٿڌڪار ٿي هُوندي.
ڦُٽي سڀ ٻِج ۽ ٻُوٽا، نَرم نِروار ٿي نِڪري،
گسن تي گاھ اُڀرڻ سان، گُل و گُلزار ٿي هُوندي.
چڱا “چيها”، “مُنڊيري” ۽، “مُنگها”، “مُڱرال” موري سڀ،
سُٺي سرسبز ساوڪ سان، جَجهي جنسار ٿي هُوندي.
رنڀي “رايُون ۽ ٻولهايون”، ڀِڄي ڀُونءَ مان آيون هُونديون،
مِٺن منهنجن ته مارن ۾، هَڪل هُونگار ٿي هُوندي.
مَچائي تِن هوندي محفل، خُوشيءَ سان کاڄ بس کائي،
ڀِٽن پاسي هوندن ڀُونگا، ڀَلي بازار ٿي هُوندي.
ڏُکن جا ڏينهن ويا گُذري، سُکن جا ساٿ ٿيا سامهُون،
بَهاريءَ جي اَچڻ سان بَس، کِلڻ کيڪارَ ٿي هُوندي.
سبز پوشاڪ ڄڻ پاتي، زمينِ خُشڪ هوندي خُود،
مندائتي مينهَن سان سڀڪا، ترائي تار ٿي هُوندي.
“جمالَ”، آئون اَباڻن جي، اُڪنڊ ۽ آس ۾ آهيان،
وطن والي ورائي شل، حُسن هُٻڪارَ ٿي هُوندي.