آرزو ٿي خط لکڻ جي، ڇا لکان توکي صَنم،
آرزو ٿي خط لکڻ جي، ڇا لکان توکي صَنم،
ٿو لکان مان درد دل جو، اڄ کڻي هٿ ۾ قَلم،
تنهنجي اُلفت ۾ مِليم، هي درد غم رنج و اَلم،
پاڪ پيشاني پَسائي، جيءَ منهنجي کي جيار،
اچ ته پرچون پاڻ ۾، من قلب کي پهچي قرار.
تنهنجي مُنهنجي پيار تي، پيا مينهَن مُحبّت جا وَسي،
اَشڪباري، رات ساري، بِرھ ۾ ٿي بيوَسي،
توبه ساريو مونکي هوندو، پيار ڪي پنهنجا پَسي،
نَرم دل ٿي ناز وارا، نيمخوابيءَ سان نِهار،
اچ ته پرچون پاڻ ۾، من قلب کي پهچي قرار.
اڄ کڻي مونکي ٻُڌائي، ڏوھ مون ڪهڙو ڪَيو،
جنهن جي عيوض مونکي جاني، ٿا سزا سُهڻا ڏيو،
هو اڳوڻو قول توکي، واعدو وسري وِيو،
تيز نظرن سان نِهاري، ڪين ڪر تون بي قرار،
اچ ته پرچون پاڻ ۾، من قلب کي پهچي قرار.
جام جنهن جانيءَ پياريو، جابجا مونکي “جمالَ”،
سو مونکي وسري نٿو، اُن قرب واري جو ڪمال،
محب تُنهنجي مَئي ڪشيءَ جا،مان ڏيان ڪهڙا مِثال،
درد جي “دريا” منجهاران، اچ اچي مونکي اَڪار،
اچ ته پرچون پاڻ ۾، من قلب کي پهچي قرار.