سنڌ جو آ پيشوا، هي لال لاکيڻو لطيف.
فخرِ عالم ايشيا، هي لال لاکيڻو لطيف.
سنڌ ساري هند ۽ عرب و عجم ايران ڇا؟
ٿي مڃي پُوري دُنيا، هي لال لاکيڻو لطيف.
تُنهنجو هِڪ هِڪ لفظ ڄڻ، اِلهام آهي عرش تان،
رهبرن جو رهنما، هي لال لاکيڻو لطيف.
سالِڪن جي لاءِ تُحفو، خاص چئو الله جو،
بي بَها ياقوت آ، هي لال لاکيڻو لطيف.
ٿو رُٺل روحن کي راڻو، راز سان راضي ڪَري،
درد وارن جي دوا، هي لال لاکيڻو لطيف.
جِت نه جنهنجو واسطو، اُت پاڻ ٿو پهچي وَڃي،
عرش تي جلوي نُما، هي لال لاکيڻو لطيف.
واسطو جنهن جو اُتم، انسانيت سان آ گهڻو،
آهي هر ڪنهن همنَوا، هي لال لاکيڻو لطيف.
ڪوبه اک ميري کڻي ٿو، سنڌ مُنهنجيءَ ڏانهن ڏسي،
ٿو ڪري تنهن کي فَنا، هي لال لاکيڻو لطيف.
محوِ مستيءَ ۾ ڪيائين، راڳ ٻُڌندي انتقال،
عشق جي هُئي اِنتها، هي لال لاکيڻو لطيف.
جنهن به ڪئي تُنهنجي ثَنا، سو خُوب خُوش هوندو “جمال”،
خُوش خُدا جنهن کان سدا، هي لال لاکيڻو لطيف.