انسان جي ڪردار تي، انسانيت نالان آ.
اِنسانَ جنهن ۾ اُنس ناهي، سو ته بس حيوان آ.
پاڻيءَ منجهان پيدا ٿِئين، باھ، هوا ۽ خاڪ مان،
واکاڻ ڪر واحد سندي،جنهن جو نه مَٽ ڪو شانُ آ.
اڄ عيش ۽ عشرت مَٿي، پيو دَور دُنيا جو هَلي،
هِن حرص ۾ دنيا جي پئجي، نفس ٿيو نادان آ.
ويا وير سڀ وارو وَڄائي، هستي هُئي جن جي هِتي،
“دارا” ڪِٿي ۽ ڪٿ “سڪندر”، “قيصر و خاقان” آ.
پرهيزگاري ڪر پَسند، تَن مَن بَنائي تُون هين تُون،
بس رات ڏينهن پيو ڪر ثنا، جيڪو سچو سُبحان آ.
گُلشن به تُون ۽ گُل به تُون، غنچُو به تُون، بُلبُل به تُون،
هستي وَڏي حاڪم به تُون، فائق سندو فرمان آ.
حُسن و “جمال” ۽ عقل سَڀ، اِنسان کي حاصل ٿِيا،
الله جو اِنسان تي، ڪيڏو وڏو احسان آ.