حال هي پنهنجو ڏِسي، ڪُجھ سوچَ ۽ ويچار ڪر.
شعر شاعر جا ٻُڌي، ڪنهن تان نه چٿري يارَ ڪر.
ميزبان ڪهڙي نَموني، آجيان ڪَئي آ عَجيب،
پنهنجي هن مهمانَ سان، ايڏو نه تون تڪرار ڪر.
ڪنهن ۾ گهٽ، ڪنهن ۾ گهڻائي، عيب آهن اي اَدا،
مسخريون اهڙيون ڪَري، بيحد نه بس بيزار ڪر.
ڪونَ هُئي ڪنهن کي خَبر، هردم هَلي ٿي هِت هُٽينگ،
چَئو ڀَلا هَليا وڃون، يا بند هيءَ گُفتار ڪر.
آهي عِزّت جنهن کي پنهنجي، تنهن کان عِزّت ٿي مِلي،
ڪين ڪنهن جي دل رنجائي، ايترو آزار ڪر.
ڀوڳ چرچا ڀَل ڪَريو، اِخلاق جي ڪنهن حد اَندر،
پر صفا هر ڪنهن مٿان، هي هُل نه تون هوڪارَ ڪر.
درگُذر سڀ ٿا ڪريون، جيڪا به ٿي جنهن کان “جمالَ”،
نفرتون دل مان ڪڍي، اُلفت سندو اِقرار ڪر.