جي وارث هُئا اُهي اڄ ٿيا، ويچارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
ڌڻي ٿيا ڌاريان آيل، اُڌارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
مغل، ارغُون، تُرخانن ۽ انگريزن اُجاڙيو ٿي،
وڄائي تنَ ڇڏيا، وارن تي وارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
لُٽيرا پڻ اڃان آهن، “چنيسر”، “مير جعفر” جيئن،
ڪڏهن ڪهڙا، ڪڏهن ڪهڙا، مَتارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
پڪا پُختا وچن وعدا، دليريءَ ۾ ته ڄڻ دودا،
“هُجن سُکيا مٺا ماڻهو، پيارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
نَمڪ کائي وطن هن جو، دغائون پوبه ڇو هِن سان،
دغا ايڏي نه رک دل ۾، مڪارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
هُجن مهراڻ جون موجُون، لهي شل قحط ڪُل ڪارو،
ٿين سرسبز ٻنيون شل ۽ ٻارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
ڀٽائيءَ جي ته هِن ڀُونءَ تي، ڪرم آهي ڪو قُدرت جو،
“جمالَ” آهن ڌڻي ڏِس تُون، سُونهارا سنڌ ڌرتيءَ جا.