ڪريو گوڙ گُلشن ۾، تاڙو تنواري،
سُريلو ڪريو ساز، بَر ۾ بيهاري،
نماڻا کڻيو نيڻ، نڪريو نِهاري،
اُهو دل جو دلبر، ملي مهلقا جي،
“آهي عيد ڪهڙي، سوا دلرُبا جي”.
ٽِڙي گُل پيا سڀ، بهار ٿي ويئي،
مزيدار موسم، پياري ٿي ويئي،
خوشيءَ ۾ سڄي دنيا، ساري ٿي ويئي،
وفادار دلبر، ڪري شل وفا جي،
آهي عيد ڪهڙي، سوا دلرُبا جي.
اچي ڏي اجازت، چپن جي چُمڻ جي،
لبن سان لبن کي، تون لالڻ لڳڻ جي،
ڪريو مهرباني، مٺا ڪا ملڻ جي،
اَٿم آس جيڪا، اگهي شل اُها جي،
آهي عيد ڪهڙي، سوا دلرُبا جي.
“جمالَ” آهي تُنهنجو، سدائين سڪايل،
رهي روز سيني ۾، صُورت سمايل،
آئون عشق تنهنجي، جو آهيان اُڃايل،
ڪجين معاف مٺڙا، ڪيم ڪا خطا جي،
آهي عيد ڪهڙي، سوا دلرُبا جي.