مھ لقا محبوب جون ساروڻيون
لال لبڙن ۾ گُلابي، گُل سندي لالاڻ آ،
تون سراپا سُونَهن، تنهنجي سُونَهن ۾ سُرهاڻ آ،
قُرب ڪوهياريل جو گهرجي، ٻئي نه ڪنهن جي ڪاڻ آ،
تات ٿي تِن ۾ تپائي، دوست جي ديدارَ جي،
مهلقا محبوب منهنجي، مھ جبين منٺار جي.
ڇُوٽ ڇوڙي ڇو ڇَڏيا، واسينگ جهڙا وارَ تو،
ڍول ڍولڻ پنهنجا ڍاريا، چيلھ تڪ چوڌار تو،
سي ڪُلهن تان هيٺ لٽڪائي، ڇڏيا سڀ يارَ تو،
دل ڦُري مونسان ڪيو هو، وصل جو واپار تو،
ڪيئن ڪريان تعريف مان، ڪاڪل جي قاتل ڪار جي،
سرس سُنبل جي سدائين، سُونَهن ۽ سينگارَ جي.
ڪاريون تنهنجون ڪٽاريون، واھَ! جون ويتر وڻن،
ناز سان جي ٿو نِهارين، ڇُوٽ ٿيون ڇاتيون ڇَڻن،
دلرُبا تنهنجون دُوناليون، ٿيون غضب گوليون هَڻن،
تنهنجي نيڻن جي نِشاني، آ وِڌو گهائي گهڻن،
دل ڦٽي ڦاڙي ڇَڏي، تن برھ جي بيمارَ جي،
“ڪاته قيمت يارَ آهي، لُڙڪ جي هر لارَ جي”.
خُونَ سان سي خُوب ڀَريل، تُنهنجون اکڙيون آليون،
ڪنهن جي مارڻ لئه مِٺا، تو پرت مان ٻئي پاليون،
دل جي اَندر دوست جون ٿيون، درد ڪن دوناليون،
جهڙي تهڙي زندگي پيا، جڳ ۾ پنهنجي جاليون،
توکي پارت آ پرين، هن منهنجي حالِ زار جي،
جيءَ کي جيءَ سان جڙي، تون ڪين ڪر انڪار جي.
موجَ ٿي وَئي مُلڪ ۾، مُنهنجي وَطن وسڪار ٿي،
گُل کُليا، غنچا ٽڙيا، ٿَر بَر وٺو ٿڌڪار ٿي،
باغ ۾ بُوندون وٺيون، گُلشن ويو گُلزار ٿي،
چهچٽو ٿيو چوطرف، هر هنڌ وئي هُٻڪار ٿي،
خوب خُوشبوءِ ٿي پيئي، تون هاڻ ڪر هاڪارَ جي،
وڻ وطن جا واسِيا، ڇڏ نازوَر ناڪارَ جي.
تو سوا ڪيئن جڳ ۾ جاني، زندگي جالي “جمالَ”،
تاحياتي ياد رهندا، قُرب تنهنجي جا ڪَمال،
هنج پنهنجي ۾ هيرائي، ڏي حياتي لازَوال،
شل رهن قائم سدا، پنهنجي مُحبّت جا مِثال،
هر گهڙي پلپل پَوي ٿي، يادگيري يارَ جي،
زَر نه زيوَر يار گُهرجي، ڳالھ ڪر تون پيارَ جي.