خاڪ کائي خانَ وَئي، ڪٿ “قيصر و خاقان” آ.
شهنشاهي هڪ خُدا جي، ٻيو مِٽيءَ مهمان آ.
ويا تَونگر ٿي تَوائي، ڪٿ سڪندر” سوچ تُون،
ويو هَليو “دارا” دنيا مان، ڪونَ اڄ “سلطان” آ.
هاڪ هُئي جن جي هَميشه، حُڪم هر ڪنهن تي هَليو،
ويا سَڙي هڏڙا به تن جا، ڪين ڪٿ نيشان آ.
ڪونَ ٿي ٻُڌجي وَري، “قارون” ۽ “شداد” جي،
غرق ٿي “فرعون” ويو، “نمرود” ڪٿ “هامان” آ.
“راڻيون”، “راجا” ڪِٿي ۽ جام ڪٿ جاني ڪِٿي،
جو نٿو عبرت وَٺي، بس سو نِپٽ نادان آ.
چيز ڪهڙي آ بَشر، جو هامَ ٿو هردم هَڻي،
ٿيو گندي قطري مان پيدا، ڏس ته ڇا انسان آ.
هوڏ هستيءَ سان چوين ٿو، مان ئي سڀ ڪجھ آهِيان،
اهڙي دعويٰ جنهن به ڪئي، تنهن جو وطن ويران آ.
ڇڏ تَڪبُّر ۽ وڏائي، سوچ تون ڪُجھ هوش ڪر،
ڏس! تَڪبُّر جنهن ڪيو، ٿيو جنّ مان شيطان آ.
هڪ ئي حاڪم آ دنيا جو، خاص خلقيندڙ “جمالَ”،
پاڪ هستيءَ اُن سندو، بس مَٽِ نه ڪوئي شانُ آ.