مِٽَ ۽ مائٽَ مون ڇَڏيا، مُنهنجا مِٺا تُنهنجي ڪَري.
مَٺ گُهرا منهنجا مُخالف، ٿي رُٺا تُنهنجي ڪَري.
رندَ ڏسان راهُون نِهاريان، رُوحَ ۾ آهين رُڳو،
منهنجي اَکڙين مان اَچانڪ، مينهَن وَٺا تُنهنجي ڪَري.
ٿي تَري تصوير تُنهنجي، محب مُنهنجي مَن اَندر،
مون سَٺا ماڻهن جا مَهڻا، مھ لقا تُنهنجي ڪَري.
تُنهنجي “مُحلي” ۽ “گِهٽيءَ” مان، دَرَ تان دَم دَم ٿو مَٽيان،
ڏينهن ۾ ڏَھ ڏھ دفعا، مون وَرَ ڏنا تُنهنجي ڪَري.
سخت سردي ۽ سِيارو، سيءَ سڄڻ ساڙي ڇَڏيو،
غير پئجي ويا پُٺيان، اڄ اَڻ لَکا تُنهنجي ڪَري.
هَٿ ٻَڌي تُنهنجي اڳيان، حاضر ٿِيس ٿي حُڪم تي،
تو چيو جيئن، تيئن ڪيو مون، دلرُبا تُنهنجي ڪَري.
هار هيرن جو تون آهين، حُسن وَر جاني “جمالَ”،
مُفت ۾ هڪڙو ڏيان، ته به لَک سَوا تُنهنجي ڪَري.