تنهنجو دَر داتا ڇَڏي، ٻيو ڪنهن جو دَر مان ڳوليان،
تو سوا مالڪ مِٺا، مان عرض هي ڪنهن کي ڪَيان.
تُون وڏو رحمان آهين، تُون ئي دلين جو ڌَڻي،
ڪر بُرايون بخش منهنجون، خالقِ اڪبر کڻي،
حڪم تنهنجي سان هَلي ٿو، هي سمورو جڳ جَهان.
تو ڪِني قَطري منجهان، ڇا ڇا نه آ پيدا ڪَيو،
سُونَهن تو سهڻي ڏئي، ڪِن کي ڪيو روشن ڏيئو،
سُهڻي صُورت جي مَٿي، ٿا رِشڪ کائن ڪهڪَشان.
هر بَشر جو آهي بَس، تو آسرو الله ۾،
شاھ رڳ کان ڀي تون اوڏو ۽ سمايل ساھَ ۾،
تنهنجي رحمت، تنهنجي نعمت جو ڪريان ڪهڙو بَيان.
ظاهري ڪرڪا ضِيائي ۽ جَجهو روشن “جمال”،
ڪر اُميدون مَنهنجون پُوريون، سُڻ تون سائين سڀ سَوال،
تُون ئي سڀ تي آهين قادر، رحم توکان ٿو گُهران.