جَڏهن مارن مِلي مارئي، عُمر حيران ٿيو هُوندو،
وَهي بس لُڙڪ پيا هُوندس، انهيءَ ارمان ٿيو هُوندو.
گهڻو پڇتايو تنهن هُوندو، ڪيل هُن پنهنجي ڪيتيءَ تي،
پريشانيءَ وچان ان لئه، وَطن ويران ٿيو هُوندو.
خُوشيون ۽ طعام سڀ تَريل، ويا وسري هُوندا هُن کي،
غمن ۾ وقت سڀ سارو، سندس گُذران ٿيو هُوندو.
ڪچو ڪم هي ڪري آخر، مُنجهامي مَن پيو هُوندس،
ڦٽي وَئي ننڍ پُڻ هُوندس، جَجهو جولان ٿيو هُوندو.
“جمالَ” ايڏو سَتائڻ ايئن، مُناسب ڪونَ آ توکي،
ستائڻ تنهنجي سان مارن، مَٿاهون مانُ ٿيو هُوندو.