“عُمر هن ڪوٽ تُنهنجي ۾، گَهڙي هڪ ڪونَ گهاريندس”.
کٽونبا ۽ کُنڀيون کائي، غريبن سان گُذاريندس.
پُلاھَ پَڪوانَ تون کائي، ڪرين ٿو خُوب خُوشيون پَر،
پلنگ ۽ پوش تي ويهي، نه ويڙهيچا وساريندس.
لَٽا ليڙُون ٿين مُنهنجا، ڀَلي پئي چيڙ چوٽيءَ ۾،
مَلي مُنهن تي عطر عنبر، نه وارن کي مان واريندس.
نهاري رات ڏينهن راهُون، اچن ٿا اشڪ اکين مان،
پُڪاري تن پنوهارن لئه، هنجون پئي روز هاريندس.
عمر مونکي اجازت ڏي، مِلان موٽي مان مارَن سان،
ڇَپَر ۾ ڇيلڙا ڇوڙي، وڃي چيهن ۾ چاريندس.
عمر آهيان اباڻن جي، ويندس آخر اُنهن وٽ ئي،
وَلر کولي وَٿاڻن مان، ڍٻن ڍورن ۾ ڍاريندس.
“جمالَ” آهي اباڻن جي، عجب اُڻتڻ لڳي مون کي،
کٿيرين سان کِلي خُوش ٿي، وڃي پيمانَ پاريندس.