ڪيئن ڪريان، ڪيڏانهن وڃان، ٿيا ديس ۾ دُشمن گَهڻان،
مُلڪ سارو ٿيو مُخالف، تو مٿان ڪيئن دل کَڻان.
پيچ پُختا پاڻ پائي، پيار اچ پلپل ڪَريون،
“خَرَ” ڀلي پيا “خار” کائن، گڏ هُجون شل ٻئي ڄڻان.
صُبح سانجهي پنهنجي پويان، ٿي چُغل چوڌار پيا،
ڪُجھ به حاصل ڪون ٿيندن، مان نٿو تن جي سُڻان.
تنهنجي مُرڪڻ ۽ ملڻ تان، سَئو دفعا صدقي ٿِيان،
غرض ناهي غير جو ڪو، هامَ پيو توتي هَڻان.
حُسن وارا ٻيا به آهن، ٿو وڻي تُنهنجو “جمال”،
ڪونَ ڪڍندس ڪاڻ ڪنهنجي، شال پيو توکي وَڻان.