“عشق پهچائي ڇڏيوسين، عرش چوٽان چوٽَ تي”.
نينهَن نِسنگ چاڙهي ڇَڏيو، اڙٻنگ اَڙانگي اوٽَ تي.
مُحب هو مُرڪي چَيو، هِت بيھ اچان ٿو مان مِٺا،
بُنڊ ٿي مان بيھ رهيس، محبُوب جي اُن موٽَ تي.
رنگ دُنيا جا گهڻا، پرعشق سَڀني کان اُتم،
ڪونَ ڪنهن جو ضابطو ٿيو، عشق هِن اَڻموٽَ تي،
قُرب ڪنهن پر ڪونَ ڪنهن جي، قلب ۾ قابو ٿِئي،
نيٺ پڌرو آهي ٿيڻو، پرت جي پالوٽَ تي.
مِڙ مهانگي آهي اُلفت ۽ عجب اُن جو اُصول،
هيءَ وٺڻ جي چيز ناهي، نِت نِسورو نوٽَ تي.
نار وانگر ٿو ڦيرائي، عشق هر انسان کي،
ٿو گهڻا گهيرا ڪري، گهيري بيهن جيئن گهوٽَ تي.
حُسن هٿرادا گهڻا، تعريف جوڳو هي “جمال”،
مان به ڪي ڏينهن ٿي سُتس، ڪن جانبن جي جوٽَ تي.