مَچائي محفل پرين پيارا، چَتون به پيا ڪن چمن جون ڳالهيون.
حَسين هر هڪ گلاب گُلشن، سڄي چمن جي گُلن جون ڳالهيون.
مِلڻ ۽ مُرڪڻ، کِلڻ منجهاران، پيو مان سمجهان صنم سدائين،
رهي ٿي تَن ۾ طلب تِنين جي، تڏهن پيا ڪن چندن جون ڳالهيون.
سڄي چمن جي، حَسين رونق حَسين صُورت، حَسين خُوشبوءِ،
گُلاب ڇا پر گُلن جي غُنچن، پَتن ۽ تِن جي پَنن جون ڳالهيون.
اسان جي عادت وفا ڪرڻ آ، وفا اصَل کان ڪندا اَچون پيا،
وفا جو اهڙو اَثر ٿيو جو، ڇڏي ڏنيون تِن ٻين جون ڳالهيون.
چَتُون پيا چوري چورين چپڙا، چتائي چنڊ کي ڏسن پيا چوڏس،
خُوشي ۾ خُوش ٿي ملهائي عيدون، گلي مليو ڪن خوشين جون ڳالهيون.
“جمال” جِت ڪِٿ موجود آهي، خدا جي خلقيل چيزن ۾ ڏس!،
حُسن خدا جي آهي ته نعمت، تڏهن ڪريون پيا حُسن جون ڳالهيون.