2010ع واري ٻوڏ تي لکيل
ٻيو به پاڻي گڏ ٿيو اُت، بَس “بلوچستان” کان،
“پنج ندي پنجاب” پهچي، پو مَٽيو “ملتان” کان،
بس طَرح اهڙيءَ سان آيو، قهر “ڪوهستان” کان،
“ٽوڙي بند”، ٽوڙايو آ، “قائم علي شاھ، خُورشيد شاھ”،
وِيا “علي واهڻ”، بَچائي، مالَ جو چارو ۽ گاھ.
“سنڌ” ۾ آيو جڏهن، بس غَم “گُڊوءَ” وارن ڪَيو،
سوڙ ۾ ساري “سکر” ٿي، هوش تِن هاري وڌو،
“ڪرمپُور”، ۽ “غوثپور”، بس “دين پُور”، ڌَڪ سان ويو،
ٻوڏ ۾ “اوٻاوڙو”، آهي “مبارڪپور” ٻُڏو،
۽ “حَسن آباد مُوندر”، “گورچاڻي، ميرواھَ”،
“مسجدون” ويران ٿِيون، ۽ دربَدر ٿِيا “درسگاھَ”،
“خان پور”، “راڌڻ” کان پو، “دريا” اَچي ويو جوش ۾،
“ميرپُور ٻُرڙو”، ٻُڏي وِيو، ناهي ڪو ڀي هوش ۾،
“ڳَڙهي خيرو” “کيرٿر”، “عاقل آگاڻي”، آغوش ۾،
شهر “جهٽ پَٽ”، ۽ “حمل”، آ گُڙنگ، ان جي غوش ۾،
“خيرپور”، “ڪيٽي جَتوئيءَ”، ڏي ڪري پيو گجگاھَ،
ٻوڙ ٻوڙان پيو ڪَري، اَڄ، “دريا” دلبر بادشاھَ.
شور ۾ “شهدادڪوٽ”، “قمبر”، “جوهي”، “ٺُل” ۽ “جيسر”،
“لاڙڪاڻو”، “دادو” ۽ آ، “لَلّيا” تي ٿِيو اَثر،
“آمري”، “ڪشمور”، “سيوهڻ”، “رِند حيدر” ۽ “ڀنگر”،
“اوستا محمد”، “مٽياري”، مَستيءَ ۾ آهي “مَنڇر”،
“ڪوٽِڙي”، “حافظ ٽنڊو” ۽ ڳوٺ “راڄُو مَلُوڪ شاھَ”،
“سُورجاڻي”، جي ٽُٽو، هوندي نه درگاھَ “مهرشاھَ”.
ٻوڏ ۾ “ٻيلو ٻَنُون”، “ميرپُور بٺورو” ۽ “دڙو”،
“جهوڪ، لائق پور” کي آ، چوطرف پاڻيءَ جو ڪَڙو،
ڪِن کي گهارو ويو کڻي، ڪِن جي مَٿي تي آ گهڙو،
پيا ڏين سرڪار وارا، هاڻ ويچارا پَڙو،
“عالمُون” جي “ڪوٽ”، کان مَنزل اَٿس “محمُود واھَ”،
سَر “سجاول” کي ڪري، “جاتي” وڃي “پيو کورواھَ”.
هُئا اُڃارا مينهن لاءِ، مالَ ماڻهو بي حِساب،
پر ويچارن ڪيترن جو، ٿي وِيو خانو خَراب،
پردي واريون، زائفائون، نِڪري پييون بي حِجاب،
ڄڻ ته هيءَ بارش اُنهن لئه، عرش کان آئي عَذاب،
مال ويا مُوڙي به ويئي، ٿي ويو سڀ ڪُجھ تباھَ،
سر کڻي نڪتا رُڳو، مُٺ ۾ اَچي ويو تن جو ساھَ.
سنڌڙيءَ منهنجي ۾ آ، برسات بربادي ڪئي،
مالَ ماڻهو، گهر وِيا، ڪنهن کي نه ڪنهن جي ڪَلَ پَئي،
گهر ٻُڏا، ٻَنيُون ٻُڏيون، هر چيز ويچارن وَئي،
خواب هُئا، ڪُجھ خِيال هُئا، هينئڙي ۾ حسرت ڪيڏي هُئي،
ٻوڏ ٻوڙي سَڀ ڇڏيو، ناهي وَسيلو ڪا به واھَ،
هاڻ نِڪرڻ جو نه آهي، ڪو به رَستو روڊ راھَ.
“کير” خُوش ٿي، جن ٿي کاڌا، ٿيو پِنڻ تن کي نَصيب،
عيد هُئي هر وقت جِن لئه، ٿِيو رُوئڻ تِن کي نصيب،
بيوَسا بيمار ٿي بَس، ٿيو رَهڻ تِن کي نصيب،
تار پاڻي ناهي تانگهو، ٿِيو تَرڻ تِن کي نصيب،
وَڻ ۽ واهڻ وييون وَسنديون، ناهي اَڄ آرامگاھَ،
رنگ غُربت جو به هو، پَر شانَ ۾ هُئا شهنشاھَ.
حُڪمرانن کي نه آيو، روڄ راڙن تي رحم،
ڳالھ حق جي جو ڪَري ٿو، ٿا ٿين اُن تي گرم،
اي خُداوند تُون اسان جو، باري بخشي رک ڀَرم،
پنهنجي رحمت ٻاجھ سان تون، ڪر ڪَرم وارا ڪَرم،
ڪَر ٻُڏي جا تُون ئي ٻيڻا، درد دُک لحظي ۾ لاھَ،
ٻن ڪِروڙن تائين ماڻهن، جي اَندر جي آهي آھ.
خُوب خالق آهين واقف، حالَ مُنهنجي کان “جمالَ”،
مهر ڪر مُنهنجا تُون مالڪ، سُڻ سڀيئي تُون سوالَ،
مست اڄ مهراڻ آهي، ڇيھ مان ڏي پيئي ڇالَ،
“سنڌ” ساريءَ جا سَدا، محفوظ رک ماڻهو ۽ مالَ،
بخش ڪر باري تون منهنجا، عُمر ساريءَ جا گُناھَ،
“مير مُرسل” جي مُهابي، ڪر نِماڻن تي نِگاھ.