مرحَبا آيا ڀَلي، محبُوب ليڊر مرحَبا.
تُنهنجي آمد سان ٿي پيا، مرغُوب منظر مرحَبا.
هر قدم تي گُل ڇَٽي، ورکا کٿوريءَ جي ڪريان،
ڇيھ مان ڇٽڪاريان، اڄ مُشڪ عنبر مرحَبا.
موتيو مُگرو مان توتان، گهوريان گُلشن گُلاب،
۽ ڪريان قُربان ڪُل، هيرا جواهر مرحَبا.
اَيٿُ تارو جيئن به اُڀريو، پيو سمنڊ آهي سُمهي،
ويو ڇَڏي دهشت درياھ، ٿيو سُست ساگر مرحَبا.
ٿي اڳي اڳواڻَ هَر هڪ، ساٿ سَڀرن کي ڏِنو،
هاڻ پارت ٿو ڪريان، هيڻن جي هَر هَر مرحَبا.
خيرخواه پنهنجن کان پَلپل، پيا اوهين وٺجو خَبر،
ايئن ڪرڻ هي ٿِئي ٿو واجب، توتي آخر مرحَبا.
جن پُلاھ پَڪوان کائي، پاڙ پنهنجن جي پَٽي،
تن کي اک ۾ آهي رکڻو، هاڻ هَر هَر مرحَبا.
راز جيڪو ٿي لِڪايم، پنهنجي دل جو عامَ کان،
نيٺ ظاهر پيو ڪرڻ، جذبات جوهر مرحَبا.
دل جي اَندر جو هي ٻاهر، عڪس آندو آ “جمالَ”،
شعر ۾ شاعر ڪيو آ، ذوق ظاهر مرحَبا.