شاعري

ڪلامِ جمال

”جمال“ صاحب رِوايتن جو امين شاعر آهي، پختو سُخنور آهي، فني لحاظ کان استاد شاعر آهي. دؤر جديد ۾ جيڪي شاعر پنهنجين فني صلاحيتن سان معتبر مقام حاصل ڪري چُڪا آهن، انهن مان هڪ معتبر شاعر آهي. مضبوط ايمان ۽ صالح عقيدي سان هو سماجي براين کان ”باغي“ شاعر آهي. بي ربط سماجي نظم ۽ معاشري جي اڍنگي چال خلاف هو سخت مزاحمتي شاعر آهي. اخلاقيات جو مجسم، انسانيت جو علمبردار ۽ پنهنجي ملڪ ۽ قوم سان محبت ڪندڙ هِن شاعر وٽ اعليٰ انساني قدرن جا جهجها جهول ڀريل آهن.
  • 5.0/5.0
  • 5219
  • 659
  • 3 سال اڳ
  • 0
Title Cover of book ڪلامِ جمال
سنڌ سلامت پاران
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطاليکڪ وٽ محفوظ
ارپنا
سنڌ سلامت پاران
پنهنجي پاران
جمال گبول
مهاڳ : جمال يار جون ڳالهيون
الف آ الله، اوّل، احد، آخر ۽ عَظيم
تنهنجو دَر داتا ڇَڏي، ٻيو ڪنهن جو دَر مان ڳوليان،
دلربا درشن ڪرايو، جڳ سڄو روشن ٿيو،
”ياسين طٰـھٰ مُصطفيٰ جي آ ثنا قُرآن ۾“
نِرمل نَبي نِشانبر، نِت نامِدار آيو،
“سرڪار آقا جي اَچڻ سان، هَر طرف هُٻڪار ٿي”.
“ٻُڌايو ڪي مٺا مونکي، پرينءَ جي پارَ جون خبرون”.
پاڪ پاڪيزه پياريون، پيارَ جون ڳالهيون ڪريون.
قصيدو
قصيدو
قصيدو
قصيدو
سنڌ جو هيرو سچو، سرڪار آ عبداللطيف
سنڌ جو آ پيشوا، هي لال لاکيڻو لطيف.
سَئو سَلامن جا هُجن، اي توتي لاثاني لَطيف.
سَئو سَلامن جا هُجن، اي توتي لاثاني لَطيف.
عِلم، اَهليت، عقل جا، تو وٽ خَزانا کوڙ هُئا،
انسان جي ڪردار تي، انسانيت نالان آ.
خاڪ کائي خانَ وَئي، ڪٿ “قيصر و خاقان” آ.
جي وارث هُئا اُهي اڄ ٿيا، ويچارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
“وقت پنهنجو وهڪرو ڏِس، تيز ڌاريندو وَڃي”.
مسئلو ڪل مُلڪ جو، اڄ آمرانو ٿي ويو.
“عشق پهچائي ڇڏيوسين، عرش چوٽان چوٽَ تي”.
“نَوان ڪي نغما وطن ۾ ڇيڙي، رڳن کي پنهنجي رباب ڪَريون”.
“نَوان ڪي نغما وطن ۾ ڇيڙي، رڳن کي پنهنجي رباب ڪَريون”.
عاشقن کي عشق ۾، ملندا ئي بس آهن عَذاب.
وئي بهاري موڪلائي، ٿي خزان توکان سوا.
“رات هن خاموش کي، نغمن سان گونجايو وَري”،
مَچائي محفل پرين پيارا، چَتون به پيا ڪن چمن جون ڳالهيون.
وفا جي گُل کي وفا چمن جو، وفا جو والي وفا مون سمجهو.
وفا جي گُل کي وفا چمن جو، وفا جو والي وفا مون سمجهو.
چٽا چمڪاٽ ٿيا چوڏس، سُٺن سهڻن سِتارن جا.
ويا وَڪوڙي وهم دل کي، بُت بيگانو ٿي ويو.
“عجب آهي توکان پنهنجا، ڪيل انجامَ وِسري ويا”.
مان نه هڪڙو پر هزارين، تو مَٿي مستانَ ٿِيا.
“پَل اکيون پنهنجون پيارا، مُحب ماري ٿيون وِجهن”.
مرحَبا صد مرحَبا، ذي شانُ اختر زنده باد.
مُفت ۾ مونکان مڙيئي، آهي مارن مُنهن مَٽيو.
هنج هُونگاري هَليا ويا، ڪانگ ڪارا ٿا ڏِسون.
مرحَبا آيا ڀَلي، محبُوب ليڊر مرحَبا.
هُل نه هُوندئي حُسن جو، ٿيندئي پُڄاڻي پيارَ جي.
“مَن مَڻئي موهي وِڌو، بس هٿ ڪيو مُون هارَ کي”.
ٿيا وهم و گُمان دل ۾، ته ڇو جاني جُدا آهي.
مُحبّت وئي تڏهن ڪُلفت، ڪٽر آهي اڃان تائين.
اَلائي ڇو ٿيو پيدا، اَندر ۾ اِنتشار آهي.
هوش هُن جو اُڏاري ڇَڏيو مُون.
هَلي چوٻول پئي چُرپُر، اسان جي “ساڪري” هن ۾.
هر گَهڙي پلپل پَون ٿا، پُور تنهنجا ٻئي طَرح.
پاڻ “سَسئي” ۽ “پنهل” ٿي، پيارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
مُخالف لئه تِکي تلوار، آهيان، هئس ۽ رهندس.
اَميراڻي نه آ عادت، غريب آ هيون گَهراڻي جا،
“اکين جي عيد اڄ ٿيندي، صَنم مهمان ٿيڻو آ”.
حال هي پنهنجو ڏِسي، ڪُجھ سوچَ ۽ ويچار ڪر.
ارادو هو ته ٿي پَوندس، وڏو ڪو ڊاڪٽر بَنجي.
اي ڌڻي تون مهر پروَر، هاڻ بارش بند ڪر.
سدائين آسرن تي آ، گُذاري سڀ ڄَمار آهي.
وَرهين کانپوءِ ويچارو، کڻي اڄ ڪار آيو آ.
مُنهنجي هِڪ هِڪ لفظ جو، ڏي لالچي ليڊر جَواب.
سونَ جهڙي مُنهنجي سُهڻي، آ سُونهاري سنڌڙي.
مِٽَ ۽ مائٽَ مون ڇَڏيا، مُنهنجا مِٺا تُنهنجي ڪَري.
صبر تحمل، سچائي ۽، سکي ڪو سادگي مُونکان.
وِجهي ڀاڪر ڀَڄي هُن ڪئي، عدم موجودگي مونکان.
اسان جو ڏِس ته هي ڪهڙو، ٿيو ناقص نظام آهي.
خُود خُدا شايد رَسي ويو، آهي اڄ بغداد تي.
“عُمر هن ڪوٽ تُنهنجي ۾، گَهڙي هڪ ڪونَ گهاريندس”.
  ڀلي لوئي ٿئي ليڙون، ٽُٽل ٽُڪرا ٽُڳائينديس.
  عُمر ايڏي نه ڪر ڪاوڙ، دُکائي دل ڌنارن جي
  اُتر پاسي اَباڻن ڏي، ڇَمر ڇٽڪار ٿي هُوندي.
  “عُمر مونکي نه ڏي مَهڻان، ڌڻيءَ لَڳ تون ڌنارن جا”.
  وسارڻ سان نٿا وسرن، مونکي پاڙا پنوهارن جا.
  مِٺن ميون ۽ ماڙين تي، نه مارن کي مٽائينديس.
  تنهنجا وِنگڙا، وارَ وَٽيل، هوشَ هاري ٿا وِجهن،
  مرحبا آيو ڀلي، اڄ يومِ پاڪستان آ،
سُهڻي رونق وئي لڳي، اڄ مُلڪ پاڪستان جي.
بيوفا بي رحم سان، اڄ دل لڳايو ٿو وڃان،
  ڪَبُوتَر هي ڪاغذ، پرينءَ کي پُڄائي،
  ننڊ نيڻن جي ڦِٽي وَئي، يار تولئه دلرُبا،
  دل کَسي ڌاڙو هَڻي ويا، ديد ٻئي دلدارَ جا،
  ڪيئن ڪريان، ڪيڏانهن وڃان، ٿيا ديس ۾ دُشمن گَهڻان،
  اُڪنڊ ۾، اَسان جي، آهي دل ديواني،
  صَنم سَتائڻ سندو تون ڪهڙو، سِتم ڪرين ٿو ذَري ذَري،
  ڪانگ پيو ڪان ڪان ڪري، سُهڻو سَڄڻ اڄ ٿو اَچي،
  حُسن جَوانيءَ مَٿي اي جاني، ڪَبو نه ايڏو غُرور آهي،
  پرينءَ پري کان، ڏسي پياري، مونسان ته مُرڪي مِلڻ ٿي چاهيو،
  ڪونَ ٿو وسرين، مَن تان مُور،
  وڃان شل مان وَطن واپس، ڏسان ڌَڻ ڪي ڌنارن جا،
  تپائي تات ٿي تَن ۾، عُمر مونکي اَباڻن جي،
  هنيو هيڏو ڀَلا هي ڇو؟ عُمر ڌاڙو ڌنارن جو،
  عمر ايڏا نه ڏي ڌڙڪا، ڌڻولين ۽ ڌنارن کي،
  عُمر مونکي اباڻن جي، اَندر ۾ آس ٿي آهي،
  عُمر ساھَ ٿو اڄ سنگهارن کي ساري،
  جَڏهن مارن مِلي مارئي، عُمر حيران ٿيو هُوندو،
  عشق اُلفت جو سَبق، سُهڻا سيکاريو تو مونکي،
  مرحبا محبوب آيو، مهلقا مهمانَ ٿي،
  اوهان جي عشق ۾ دل ٿي، رهي دلدارَ ديواني،
دوست دلبر دل کَسي آ، دُور گهارڻ نارَوا،
  دل چوي ٿي دوست دلبر، گڏ گُذاريون يارَ ٻئي،
ڏيھ ڏوري ايندو هُئين تون، اڄ نهارڻ کان به وئين،
التجا
  التجا
گُل گُلابي، گُلبدن، گُلشن سندي گُلزارَ جا،
آرزو آهي گهڻي ٿي، دوست جي ديدارَ جي،
دلرُبا دلبر لکان، يا رُوحَ جو رهبر لِکان،
پهرين مونکي تو پيار ڏئي، پنهنجو پُڪاريو ٿي پرين،
آرزو ٿي خط لکڻ جي، ڇا لکان توکي صَنم،
نيمخوابي نيڻ تُنهنجا، خوب ٻيا تن ۾ خُمار،
ٿڌا ساھَ کڻندي، ڪندي آھَ زاري،
ڪريو گوڙ گُلشن ۾، تاڙو تنواري،
“جڏهن يار مُرڪي، نگاهون کڻي ٿو”،
تو پرين مونساڻ پهرين، ٿي ڪيو پل پل پيار،
گهڻائي سالَ ٿي ويا پَر، اُهائي رات ڪاري آ،
اُڏامي عرش تي اڄ ٿو، ڪيائين ڪالھ ٿي آزي،
قيامت تَڪ رَهي قائم، “سُونهاري” سنڌڙي مُنهنجي،
مِلن ٿا پاڻ ۾ اڄ، دلرُبا اي يومِ آزادي،
سنڌ جو هيرو سچو، سرڪار آ عبداللطيف،
انسان کي نصيحت
  ٺـــٽـــــو
  پاڪستان
 مارئي جي ساروڻي
مھ لقا محبوب جون ساروڻيون
  دلرُبا جو جَلوو
  ڪُوڙا سياسي ليڊر
جانِ جيءَ کان وَڌ پيارا، اڄ اوهان کي الوداع،
  ڀنڀور نامون
گبول قبيلي کي ڀيٽا
  سنڌ جي وحدت مٿي، ويري نه اهڙي وار ڪر،
  جڏهن کان مون جَنم وَرتو، مونسان غُربت گڏي آئي،
  مارئي جي ثي حرفي
  “سال جا ٻارنهن مهينا”
  2010ع واري ٻوڏ تي لکيل
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا

5.0

(ڪُل 0 رائين آڌار)

ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.

ڪتاب بابت وڌيڪ:

  • ليکڪ جمال مراد گبول
  • ڇپيو ويو 2018
  • ڇپائيندڙ ساحل پبليڪيشن - حيدرآباد
  • ڇاپو پھريون
  • عالمي ڪتاب نمبر
  • آن لائين ٿيو 27/Apr/2018
  • ترجمو آھي؟ جي نہ
  • ٽيڪسٽ ۾ آھي؟ جي ھا
  • لاٿو ويو 659 ڀيرا

ڪتاب ۾ ٽِڪليون