“ٻُڌايو ڪي مٺا مونکي، پرينءَ جي پارَ جون خبرون”.
جُڙيو هي آهي جڳ جنهن لئه، اُنهيءَ انوار جون خبرون.
ڪراچيءَ کان جِدي تائين، سفر جون ساريون ڳالهيون،
اُتان کانپوءِ عربيءَ جي ڀليءَ بازار جون خبرون.
وَڻن، وَلين، گسن، گاهَن، جبل، جهنگلن، سڀن سنديون،
پکين پرندن پَٿر پاڻي، مَڪي مينار جون خبرون.
ڪبوتر، قُمريون، طوطا، هرڻ ۽ هنجھ ڪبَڪ ڪُونجيون،
ثنائون جن ڪيون ٿي تن، شڪر گفتار جون خبرون.
رَواجن ريتين رَسمن، اُٿڻ ويهڻ، مِلڻ مُرڪڻ،
اُتي جي حاجين هِڪ هِڪ، کلڻ کيڪار جون خبرون.
حيا شرم و حجابن سان، هلن جت هيٺ ڪنڌ ڪريو،
بنيو بيت الحَرم جت آ، دِلي درٻار جون خبرون.
سنگِ اَسود، صفامَروه، زيارت ذوق جي جاين،
وطن جي خشڪ واديءَ ۽ گل و گُلزار جون خبرون.
عيسيٰ، مُوسيٰ، ڪَنا اڳري، رَسُولن رهنما راڻي،
اِمام الانبياءَ اطهر، نبيءَ نروار جون خبرون.
رکي سڪ “ساڪري” کان مان، ڏسان شل مُلڪ مدنيءَ جو،
پَسي پڃرو ڪريان مان ڀي، هينئن جي هارَ جون خبرون.
“جمال” آهي جَجهو جنهن جو، حسن قائم ٿيو جڳ ۾،
ڪنن سان دل جي ويهي ٻُڌ، حسن سرڪار جون خبرون.