ڪَبُوتَر هي ڪاغذ، پرينءَ کي پُڄائي،
وڃي جلد جانيءَ کي، رهبر رَسائي.
آهي توکي پُرزي، جي پارت پيارا،
لَهُوءَ سان لِکيل آ، پکي پرت وارا،
کڻي وڃ تون خط کي، هنيين سان هنڊائي.
اُڏامي اَدب سان، عجيبن ڏي وڃ تون،
حُسن وند حسينن، حبيبن ڏي وڃ تون،
جَهلي چُهنب ۾ وڃ، لبن سان لڳائي.
نياپو هي نيئي، وڃي ڏي صَنم کي،
ڪري مهرباني، وري اچ وَطن تي،
روئي رات ساري، ڇَڏيم پَٽ پُسائي.
“جمال” آهي تُنهنجي پسڻ جو پياسي،
عجيبن اچڻ لئه، اندر آ اُداسي،
خُدا لڳ کڻي وڃ، ڳچيءَ پاند پائي.