اَميراڻي نه آ عادت، غريب آ هيون گَهراڻي جا،
اسين مسڪين مولائي، نه صوبيدار ٿاڻي جا.
اسان جي صاف دل آهي، ڪَدُورت مان نه ڪُجھ ڄاڻون،
اسين مشتاق آهيون ٿِيا، پرينءَ پنهنجي پُراڻي جا.
اسان جو پيار پاڪيزه، اسان جو عشق البيلو،
اسين ماڻهو مُحبّت جا، نه آهيون نوٽ ناڻي جا.
نٿا “اقبال” کي ڄاڻون، نه “غالب” ساڻ گهرائي،
اسين طالب “ڀٽائيءَ” ۽ “سچل” “ساميءَ” سياڻي جا.
ملي جنهن کان به عزّت ٿي، اُنهيءَ کي پنهنجو ٿا سَمجهون،
مُخالف ڪونَ آهيون ڪنهن، “ميراڻيءَ” ۽ “مُهاڻي” جا.
حَسينن ساڻ دل آهي، هِنيون هِرکيو وڃي تن ڏي،
اسين نوڪر جي آهيون ته به، نظر “نرگس” نِماڻي جا.
“جمالَ” آهي جَنم وَرتو، غريباڻي ته آ گهر ۾،
اسين هيراڪ ناهيون ڪنهن، نرم هنڌ ۽ وِهاڻي جا.