ڏيھ ڏوري ايندو هُئين تون، اڄ نهارڻ کان به وئين،
يار ڪهڙا حال ٿئي، بس ايئن کيڪارڻ کان به وئين.
مهربانيون جي ڪيون مون، تِن جو هي مِليم صِلو،
واھَ! تُنهنجي يار ياري، منهن ڏيکارڻ کان به وئين.
دوستيءَ ۾ ايڏي دُوري، ڪونَ ٿيندي آ مِٺا،
ڏُور کان دلبر ڏِسي، تون هَٿ اُلارڻ کان به وئين.
ڄڻ ته ناواقف ڪو آهي، يار هي تُنهنجو “جمال”،
ڪالھ ڪهڙا قُرب هُئا، اڄ گڏ گذارڻ کان به وئين.