قصيدو
ڪربَلا ميدان ۾، ڪُونڌر ڪُسي ويا ڪيترا.
ڌار ٿي پيا ڌڙ سِسيءَ کان، سر لهي ويا ڪيترا.
پي هُنن هُت کير پيتا، اُڃّ هِت ماريا اِمامَ،
سُورَ سختيون سَوَ سِتم، سرور سهي ويا ڪيترا.
دلبرن جي دشت ۾، دُشمنن ڏِسي دهشت ڀَڳا،
ڏوُر کان ڏسندي ڏڪي، لشڪر ٽهي ويا ڪيترا.
فاطمھ زهره سندا، سي جان جيري جا ٽُڪر،
رُوحَ ۾ راڻا اُهي، رهبر رَهي ويا ڪيترا.
زهرڪن جي زندگي، ڪن کي شهادت ٿي نصيب،
قُرب جا ڪُل قافِلا، ڪنهن پر ڪَهي ويا ڪيترا.
عمر ساري ڪر بَيان، ڳائي نه تون سگهندين “جمال”،
شعر شاهن شانَ تي، شاعر چئي ويا ڪيترا.