“پَل اکيون پنهنجون پيارا، مُحب ماري ٿيون وِجهن”.
سَل ڪري سينو سڄو، ڏهڪائي ڏاري ٿيون وِجهن.
چهٽِيو چيلاٽيون ڄَڻ، چَڪ هَڻن ٿيون چَڪَ مَٿان،
زهر زخمن ۾ ڀَري، بس باهي ٻاري ٿيون وِجهن.
“نرگسي” نازڪ نِماڻيون، بي رَحم “باداميون”،
اک ڇِنڀيو اک ڇِنڀ ۾، اَبرُو اُلاري ٿيون وِجهن.
ڪَرَ کڻيو ڦِريو وَريو، ۽ ڌڪ هَڻيو ڌونڌاڙيو،
نيش سان نيشانَ ڪريو، رت رُوئاري ٿيون وِجهن.
گُهورَ سان گهائي گهڻن کي، وارَ ويريءَ جيئن ڪَري،
خستيون خُوني “کپر” سي، خُوب کاري ٿيون وِجهن.
آهي نيڻن جي نِرالي، عُشوه اندازي عَجب،
پَهڻ کي پُرزا ڪري، سنگ چُور ساري ٿيون وِجهن.
حُسن جي جَلوي سان جَهٽ پَٽ، ڪَئين جَلايا ٿَن “جمالَ”،
فوج پنبڻن جي وَٺي، بَرَ ۾ بيهاري ٿيون وِجهن.