عُمر ايڏي نه ڪر ڪاوڙ، دُکائي دل ڌنارن جي
اِنهن داٻن ۽ دڙڪن سان، وَڌي سِڪ ٿي سنگهارن جي.
نه هُوندئي هوڏ ۽ هَستي، مَري ويندئي مگر مَستي،
ٿيندئي برباد ٿي بَستي، پَوندئي پِٽَ پنوهارن جي.
توکي آ ناز دولت تي، مونکي غَم آهي غيرت تي،
ويهي حاڪم حڪومت تي، نه لاهي پَت پيارن جي.
ڪِري ڪُل ڪوٽَ پڻ پَوندئي، نَڪي هُل هاڪَ هِت هُوندئي،
وطن ويران ٿي ويندئي، هُوندئي ٻاڪارَ ٻارن جي.
“دُنيا، عُقبيٰ” ۽ “بَرزخ” ۾، هُجي دل مُنهنجي “دوزخ” ۾،
هُوندس جنهن حال ۽ رُخ ۾، ايندم اُت ياد مارن جي.
ڊَهي ويندئي مَحل ماڙيون، نه هُوندئي تاڪ جون تاڙيون،
سَهيلين پُڻ سَڳيون ساڙيون، ٻُڌي تِن اوڇنگارن جي.
“جمالَ” مُونسان تو ڪئي اهڙي، ڪندو ٻيو ڪونَ تو جهڙي،
تو ڪئي جهڙي نڪا تهڙي، ناهيان هيراڪَ هارن جي.