“عجب آهي توکان پنهنجا، ڪيل انجامَ وِسري ويا”.
وچن وعدا هزارين هُئا، ججها ڪيئن جامَ وِسري ويا.
رڳو لالڻ لنوائين پيو، اسانکي آزمائين پيو،
بهانا لک بنائين پيو، دلين جا دامَ وِسري ويا.
صنم ايئن ڇو سڪائين ٿو، ڀَلا ايئن ڇو ڀُلائين ٿو،
مٺا ڇو مُنهن مَٽائين ٿو، نِشانبر نامَ وِسري ويا.
سَوين لِکيا سَنيها تو، خطن تي خط خُلاصا تو،
ڏنا تي نِت نياپا تو، پرين پيغامَ وِسري ويا.
مَڃان ٿو تُنهنجي مُحبت کي، سَچيءَ اُن تُنهنجي صحبت کي،
عجب اُن تُنهنجي اُلفت کي، صُبح ۽ شام وِسري ويا.
جتي راتيون رهياسين ٿي، مُحبّت سان مِلياسين ٿي،
گَلِين جن ۾ گُهمياسين ٿي، گهٽيون ۽ گامَ وِسري ويا.
“جمال” آهي سدا تُنهنجو، سَوا تُنهنجي نه ٻيو مُنهنجو،
انهيءَ کي ڪر پرين پنهنجو، لِڪل سڀ مامَ وِسري ويا.