صَنم سَتائڻ سندو تون ڪهڙو، سِتم ڪرين ٿو ذَري ذَري،
عجيب تنهنجون اَدائون ڄَڻ ڪو، هَرڻ هَلي پيو هَري هَري.
“ڪَبڪ” ۽ “ڪُونجون”، اوهان جي اڳيان، نِماڻيون ناقص لڳن ٿيون،
اوهان جو چهرو بَلب ۽ بِجلي، بِنا بَتيءَ پيو ٻَري ٻَري.
نَظر نرالي، عُقابي اکيون، بِلوري بهتر لڳن پياريون،
چَڙهي جي اهڙين اکين جي وَر ويو، اُهو ته ماڻهو مَري مَري.
اَوهان جي قَد ۽ حُسن جُوانيءَ، “جمال” جو سڀ ڪمال آهي،
اوهان جي قُربن ڪري ڇَڏيو آ، اسان کي قرضي ڪَري ڪَري.