سنڌ جو هيرو سچو، سرڪار آ عبداللطيف،
سنڌين ۽ سنڌ جو، سينگار آ عبداللطيف،
سُونَهن ۽ سُرهاڻ جو، سردار آ عبداللطيف،
هر هنيين جو هار، ۽ هٻڪار آ عبداللطيف،
زاهدن جو زيب، زينتدار آ عبداللطيف،
روشنيءَ جو چمڪندڙ، مينار آ عبداللطيف،
درد جو “درياھ” رَوان، ڌڌڪار آ عبداللطيف،
لال هي مرجان موتي، منٺار آ عبداللطيف،
دُرعدن جو دلربا، دلدار آ عبداللطيف،
گُل اِهو گُلشن سندو، بي خار آ عبداللطيف،
نينَهن ۾ ٿيو نَراِهو، نروار آ عبداللطيف،
روشنيءَ جو چمڪندڙ، مينار آ عبداللطيف،
ڪِٿ سَسئيءَ جي سڪ رکي، پيو پير پُنهل جا کَڻين،
ڪِٿ وري تون ٿيو پَوين، پُنهل جي پيرن جي پَڻين،
ڪِٿ مٺا مُومل تون بنجي، ٿو هنيين تي هٿ هَڻين،
لهرين جي لهوِ چڙ ۾، سُهڻيءَ جا ٿو سڏ سُڻين،
مارئي جي مُلڪ لئه، تند تار آ عبداللطيف،
روشنيءَ جو چمڪندڙ، مينار آ عبداللطيف،
نيڪ سيرت، نيڪ صُورت، نيڪ آ جَلوو “جمال”،
جاڳ ۾ يا خواب ۾، بس ٿو رَهي تنهنجو خَيال،
گوهرِ ناياب آهين، ناهي تنهنجو ڪو مِثال،
شاھَ تنهنجي شاعري ٿي، لوڪ ۾ آ لازوال،
وَڏ ڦُڙي جيئن ٿو ڪري، وَسڪار آ عبداللطيف،
روشنيءَ جو چمڪندڙ، مينار آ عبداللطيف.