“جڏهن يار مُرڪي، نگاهون کڻي ٿو”،
فقط مون نه هڪڙي، سڀن کي وَڻي ٿو.
نه مَٽ شانُ مِٺڙا، اوهان جو مان آهيان،
هُجون ڪيئن هَلايان، حُجاتي نه آهيان،
ڪريو درد دانهُون، پيو دوست دانهيان،
فقط ڳالھ هِڪڙي، چوڻ ٿو مان چاهيان،
اُها ڀي نه منهنجي، صنم سا سُڻي ٿو،
فقط مون نه هڪڙي، سڀن کي وَڻي ٿو.
وفا منهنجي عادت، جفا هن جو شيوو،
قريبن جو گفتو، هجي ڪيڏو ڪڙوو،
مٺو مصري ماکي، سو سمجهان ٿو حَلوو،
جڏهن انب ڏاڙهُون، مٺو ڪوبه ميوو،
پچي پاڻ پٽ تي، ڇُڳي مان ڇَڻي ٿو،
فقط مون نه هڪڙي، سڀن کي وَڻي ٿو.
وڻن واھَ! جو ٿيون، اکيون اِنقلابي،
نماڻا ٻئي نيڻ، تنهنجا نوابي،
ٺهن رنگ جن ۾، “گُلابي”، “عنابي”،
وڏا شور تن ۾، ۽ شاهي شرابي،
عجائب اِشارن سان دليون ڌُڻي ٿو،
فقط مون نه هڪڙي، سڀن کي وَڻي ٿو.
“جمال” آهي تنهنجو، ٻئي ڪنهن جو ناهي،
ڀَلا ڀَروسو ڇا، حياتيءَ تي آهي،
اوتارا اکين ۾، ويٺو آهي ٺاهي،
پرين پيار توکي، ڪرڻ ۾ ته ڇاهي،
رڳو عاشقن ۾، پيو مونکي ڳَڻي ٿو،
فقط مون نه هڪڙي، سڀن کي وَڻي ٿو.