مُحبّت وئي تڏهن ڪُلفت، ڪٽر آهي اڃان تائين.
“قيامت کان زمانو، بي خبر آهي اڃان تائين”.
شُروع هي سِلسلو، “هابيلَ” ۽ “قابيلَ” کان ٿيو آ،
اُنهيءَ ڏينهن کان ئي قائم ٿي، قبر آهي اڃان تائين.
جڏهن پنهنجا پراوا ٿيا، تڏهن غيرن لُٽيو هر دم،
کَسي پئسو ۽ پاڻي ويا، حَشر آهي اڃان تائين.
“ڪلاشنڪوف” جا ڪڙڪا، ناهي احساس انساني،
“ڪراچي” شهر ۾ ٿيو، ڪوس گهر آهي اڃان تائين.
وَڪوڙي ويرين وَرتو، سمُوريءَ سنڌ ڌرتيءَ کي،
ڦٻائي هَڙ ويا پو ڀي، چَڪر آهي اڃان تائين.
“جمال” آهي دُعا گُهرندڙ، خُدا کان خير جي خاطر،
ڪَرم جو ڄڻ اسان تي ڪو، ڪَڪر آهي اڃان تائين.