الف آ الله، اوّل، احد، آخر ۽ عَظيم
بي بَصير، باطن ۽ باعث، باقي، بَرّ باسط، عَليم.
تي تَڪبّرُ ٿو جڳائي، هڪ ئي هاديءَ، کي هَميشه،
ثي سدا ثابت ۽ سالم، سُونهن آ جنهنجي سَليم.
جيم جامع آهي، جيڪو، جَڳّ پُوري جو جَميل،
حي حُڪم تنهنجو هَلي ٿو، سوئي حافظ آ حَڪيم.
خي خُدا خُود آهي خالق، خاص خَلقيندڙ خَبير،
دال دائم رهندو عُقبيٰ ۽ دُنيا ۾ سو حَليم.
ذال ظاهر آهي زاڪي، زور وارو ذوالجَلال،
ري رقيب، رَب رَحيم، رئُوف، رافِع ۽ آ رازق رَحيم.
مَن مُرادون ٿو پُڄائي، مُنهنجو مالڪ مهرِبان،
سين آ سڀني جو سائين، شين شافي آ شميم.
صاد صَبُور و صمّد، صادق ثَنا جو آ ڌَڻي،
ضاد آهي ظاهري ۽ ڪُلّ تي قادر ڪَريم.
طوئي طاهر، ظوئي ظاهر، غين غم لاهي غَني،
قاف قائم آ قوي، ڪبّير، ڪاتب ۽ قديم.
ميم مالڪ مومنن جو، مُتڪبّر، مُعظم، مُجيب،
مُقتدَر آ مُبدي، محصي، مُنتقم، مُقدم، مُقيم.
نُونِ نافع، والي، واحد، جنهن جو قائم آ ”جمال“
آ وَلي، وَڪيل، واسِعِ، ڪاظم و ڪامل، ڪَليم.