ارادو هو ته ٿي پَوندس، وڏو ڪو ڊاڪٽر بَنجي.
ارادو هو ته ٿي پَوندس، وڏو ڪو ڊاڪٽر بَنجي.
مگر مجبور ٿي آخر، پيس مان ماستر بَنجي.
ارادا ڇا هُئا دل ۾، رٿون ڪهڙيون ٿي رٿيم پَر،
مڙيئي پيٽ پالڻ جو، پيو هي هڪ گُذر بَنجي.
تري تصوير ٿي تنهنجي، سدائين دل جي شيشي ۾،
سِڪڻ، سارڻ، ٿيو پيدا، اِلاهي دل اَندر بَنجي.
خُوشيءَ سان دل کَسي هُئي جنهن، اُهو محبُوب اڄ مِليو،
لڳي وئي ميخ مُحبّت جي، پياسين هڪ جگر بَنجي.
لڳي ڄڻ ڪو ويو جادو، پرينءَ مُنهنجي پياري کي،
ملڻ لئه ٿي پس پيدا، هِنيين ۾ هُل حشر بَنجي.
هُئي جا آرزو دل ۾، اُها پرور ڪئي پُوري،
اچي بادل مٿان بيٺا، وسڻ لئه ڄڻ ڪڪر بَنجي.
کِلي خوش ٿي ڏيو “کيرُون”، مُرادون منهنجون پُوريون ٿيون،
حَسد مونتي ڪيو جنهن ٿي، اُهو ويو دربَدر بَنجي.
“جمالَ” آئي وري واپس، بَهاري دل جي گُلشن ۾،
سُکن جو ساٿ ٿيو سارو، سمورو سربَسر بَنجي.