هنج هُونگاري هَليا ويا، ڪانگ ڪارا ٿا ڏِسون.
محبتون وييون هَليون، دلبر دغارا ٿا ڏِسون.
ڪاريُون ڪُنڊيون قَطاريو، ٿي جِتي چالُون چُنيون،
اڄ اُتي مجبور ماڻهو، مالَ وارا ٿا ڏِسون.
مُرڪ هُئي جن جي ته مُنهن تي، کِل خُوشي ڪيڏي نه هُئي،
ڪُلفتون ڪاوڙ ڪَٽر، ۽ غم غبارا ٿا ڏِسون.
اَنب، ڄاريون، ۽ ڄمُون، ناهي نِمن ۾ ڪا نَمي،
دم ڌمايا ديوِين، ٽانگر نه ٽارا ٿا ڏِسون.
ٿي ٿڌا پاڻي مِٺا، هر هنڌ جِت حاصل ٿِيا،
اڄ اُتي واري وَسي پئي، کوھَ کارا ٿا ڏِسون.
کير، کچڻيون کوڙ هُئا، ويا ڌڻ ڌنارن سان ڪَٺي،
باغ ٿي بيدي ويا، مُشڪل گُذارا ٿا ڏِسون.
پُر سُڪون ماحول ناهي، مُلڪ مُنهنجي جو “جمالَ”،
موڪلائي وئي مُحبّت، قلب ڪارا ٿا ڏِسون.
**