“مَن مَڻئي موهي وِڌو، بس هٿ ڪيو مُون هارَ کي”.
هارَ کي هٿ ۾ کڻي، پئجي وِيس ويچار کي.
مان هُيس هُوشيار پَر، ڪونرو ڪُپت ويئي ڪري،
ڪونَ سمجهي مان سَگهيس، ڪونروءَ جي ڪوڙيءَ ڪار کي.
داسَڙو ويو دل هَٽائي، ڪانڌ سان ڪاري ٿِيس،
قُرب ڪوهيارل جو ساريو، ٿي سڪان سينگار کي.
وَرَ وِڇوڙيو هو جَڏهن، ڄڻ هَڙ ڪري هَٿ مان پيم،
رات ڏينهن روئي رڙي، پئي ياد ڪريان يارَ کي.
جنهن ڪيو ٿي پيار پلپل، سو پرين پرچي نَٿو،
سالَ سِڪ ۾ ويا لنگهي، تنهن دوست جي ديدار کي.
مهر ڪر مونتي مِٺا، جاني پَسائي تُون “جمال”،
غلطيون مونکان ٿيون جي، بخش ڪر بدڪار کي.