هوش هُن جو اُڏاري ڇَڏيو مُون.
“هر تَمنّا کي ماري ڇَڏيو مُون.
سُڪل ڪاٺيون ٿو سَڀڪو جَلائي،
ساوَن جهنگن کي ٻاري ڇَڏيو مُون.
ماري ماري مَڃايو مُون هُن کي،
چيري چچري، ٻُهاري ڇَڏيو مُون.
بغض، ڪينو، حسد جن ڪيو ٿي،
حوصلو تن جو هاري ڇَڏيو مُون.
عشق اُلفت جو، دُشمن ٿيو جيڪو،
تنهن کي دُنيا کان، کاري ڇَڏيو مُون.
رات ڏينهن جنهن، رُوئاريو ٿي مُونکي،
نيٺ انکي، رُوئاري ڇَڏيو مُون.
درد دل ۾ نه باقي رهيو آ،
بيوفا کي وساري ڇَڏيو مُون.
جنهن به محفل ۾، مُحبّت ملي ٿي،
انکي دل ۾، ويهاري ڇَڏيو مُون.
حُسن جَلوو، “جمالَ” کي ٿيو حاصل،
بخت پنهنجو سنواري ڇَڏيو مُون.