ٿيا وهم و گُمان دل ۾، ته ڇو جاني جُدا آهي.
کِلي مونسان رُسين ٿو تون، عجب تنهنجي اَدا آهي.
ڪري سينگار تو سُهڻا، ورايا وار ٿي پنهنجا،
کسي دل يار وئين تنهن دَم، غضب تنهنجي غَذا آهي.
نڪو آ ننڊ نيڻن ۾، ويو آرام اکڙين مان،
سڄڻ ايڏو ستائين ٿو، اڃان هيءَ ابتدا آهي.
ڀلي ڏس آزمائي تون، زماني جي ته ماڻهن کي،
دنيا آ لوڀ لالچ جي، نه ڪنهن ۾ ڪا وفا آهي.
وفا جنهن سان ڪئي مُون ٿي، اُهو پڻ بيوفا نِڪتو،
اڪيلو جي ٿيس آئون، مگر هُو ڀي تنها آهي.
ڏِسان پيو ٿو زماني ۾، جفا هر ڪنهن ۾ جاري آ،
ناهي سُورن سندو ساٿي، ٿيو هرڪو خفا آهي.
“جمالَ” آخر جُدائيءَ جو، وڏو اَرمانَ آ توتي،
اسان جي ماٺ آ دلبر، اوهان کي سڀ رَوا آهي.