جهاز ۾ نماز:
ٿوري وقت کان پوءِ منهنجي ساٿين چيو ته، وچينء جي نماز پڙهنداسون. مون کين چيو ته، هڪ ته جهاز هلندي اها خبر ناهي ته ڪهڙي ملڪ مٿان پيا لنگهون. ڇو ته هر ملڪ جو لهڻ ۽ اڀرڻ جي لحاظ کان وقت پنهنجو آهي، انهي ڪري پڪ ناهي ته جنهن ملڪ مٿان گذري رهيا آهيون تنهن ۾ هينئر وچين نماز جو وقت به ٿيو آهي يا نه؟ ٻيو ته سڪون ۽ اطمينان نه هئڻ ڪري خشوع خضوع (يعني نماز پڙهڻ وقت خدا ڏي دل جو پورو توجهه ۽ لاڙو) نه ٿيندو. حالانڪه نماز جو مقصد به ته اهو آهي جو ٻانهي جو دلي رجحان رب جي ذات ڏي ٿئي. جيڪڏهن دل جو رخ رب جي ذات ڏي ذرو به نه ٿيو ته، رب جي رحمت اهڙي غافل ۽ ويسلي ٻانهي ڏي متوجهه ڪيئن ٿيندي ۽ اهڙي غافل جون دعائون قبول ڪيئن ٿينديون؟
پر منهنجي ساٿين زور ڪيو ته، نماز ضرور پڙهبي. مون چيو ته، توهان کي اجازت آهي باقي آئون ته جده پهچڻ بعد آرام ۽ اطمينان سان ڪنهن مسجد يا پٽ تي نماز پڙهندس، ته جيئن گهٽ ۾ گهٽ توجهه هڪ هنڌ ٿي سگهي. بهرحال منهنجي دوستن پنهنجين سيٽن تان اٿي وضو ڪرڻ خاطر جهاز جي باٿ روم جو رخ ڪيو، انهن کي ڏسي ڪي ٻيا ماڻهو به اٿيا، تان جو وضو ڪرڻ وارن جي باٿ روم تي رش ٿي وئي. اها ماجرا ڏسي جهاز جي عمله وارن لائوڊ تي اعلان ڪرڻ شروع ڪيو ته، براههِ ڪرم پاڻي وضو لاءِ استعمال نه ڪريو. ڇو ته پاڻي ٿورو هئڻ ڪري جلد کٽي پوندو، ۽ پوءِ سخت ضرورت ۽ حاجت وقت تڪليف ٿيندي. انهن اعلانن جي باوجود همراهن ڪوبه ڌيان نه ڏنو ۽ جهڙو تهڙو وضو ڪري جهاز جي ڪنڊن پاسن کان ٻه ٻه ۽ هڪ هڪ ٿي نماز شروع ڪيائون. مون پنهنجي سيٽ تي ويٺي خدا کي ياد ڪيو ۽ قدرت جي ڪارنامن ۽ ڪرشمن تي ويٺي غور و فڪر ڪيو. گهڙيء کن لاءِ اکيون بند ڪري فڪر جي گهرائي ۾ گم ٿي ويس. وري جو اکيون کولي دريء مان ڏسان ته، هڪ ڀيرو ٻيهر ريتيء جا دڙا ۽ ڀٽون نظر آيون. جيڪڏهن پڙهندڙن مان ڪوبه اسان سان گڏ هجي ها ته جيڪر ڏاڍو لطف اندوز ٿئي ها. هوائي جهاز جو هي منهنجو پهريون سفر ئي برڪت وارو سفر آهي. پاڪستاني وقت مطابق پوڻا پنج ٿي رهيا هئا ته جهاز به هيٺ لهندي زمين جي سطح کي ويجهو ٿي رهيو هو.
ڇو ته جده جي بندرگاهه کي ويجها ٿي رهيا هئاسون. جهاز عمله پاران اعلان ڪيو ويو ته، 25 منٽن کان پوءِ پاڻ انشا الله جده هوائي اڏي تي لهڻ وارا آهيون.