مڪي ۾ پهچڻ ۽ وڇڙيل ساٿين جو ملڻ:
مڪي شريف ۾ پهچندي سانجهي نماز جو وقت ٿي چڪو هو ته، حرم شريف ۾ نماز ادا ڪري پنهنجي جاءِ ڏي روانا ٿياسون. واٽ تي پنهنجي وڇڙي ويل دوستن جي ملڻ لاءِ دعائون گهرندا وڃي مسجد خيمه لڳ جاءِ رهائش تي پهتاسون.
ٽي ماڙ جي چاڙهين تي چڙهندي جڏهن ڪمري جي دروازي وٽ پهتاسون ته، مون کيسي مان چاٻي ڪڍي در کوليو، پر ڀرواري کليل ڪمري ۾جهاتي پائي ڏسان ته، اسان وارا وڇڙي ويل دوست جاويد هزاروي ۽ رئيس عبد الغني سومرو ٻئي خاموشي سان ليٽيا پيا آهن. وڏي سِڪ مان سلام ورائي وڃي کين ڀاڪر پاتم. دوستن سان ملي خدا جا لک شڪر ادا ڪياسون. دوستن کان حال احوال ورتوسون، جن حج جي ڏينهن (8_9_10_11_12 ذوالحج) ۾ ادا ڪيل ارڪانن/احڪامن بابت تفصيل سان ٻڌايو ته، ڪيئن ۽ ڪهڙي طرح اهي ارڪان ادا ڪيائون. اسان لاءِ اها رات ڄڻ عيد جي رات هئي. اسان جي دوستن به وري باهه وارو واقعو دهرايو ۽ ساڻن پيش آيل تڪليفن جو ذڪر ڪيو.
جاويد کي انهي باهه جي واقعي دوران ڀڄڻ ڪري نڪ مٿان ڌڪ لڳل هو، جنهن جو ڦٽ اڃا تازو هو. بهرحال سڀني گڏجي ماني کاڌي ۽ سمهڻي نماز بعد آرام ڪيوسين.
هاڻي اسان حج جي جمله فرائض جي ادائگي کان بلڪل فارغ ٿي ويا هئاسون. جنهن کان پوءِ جيترا به ڏينهن مڪي شريف ۾ رهڻ ٿيو، سي عبادت و زيارت ۽ سفر نامي لاءِ مواد سهيڙيندي گذاريم.
آچر جي فجر نماز بعد طواف وغيره کان واندو ٿي حرم شريف جي باب العمره جي سامهون واري بلڊنگ قصر السلام نجد جي چوٿين ماڙ جي ٻارهين ڪمري ۾ سائين حافظ محمد خان سومري وٽ پهتس. حج جي ادائگي تي هڪ ٻئي کي مبارڪون ۽ دعائون ڏنيون سين. حافظ صاحب ڪافي واقعا ٻڌايا جيڪي منيٰ ۾ لڳل باهه جي متعلق هئا. وڌيڪ ٻڌايائين ته اسان جي گروپ جو هڪ ساٿي ڊاڪٽر عبد القادر شيخ (مٽياري وارو) منيٰ واري باهه جي واقعي کانپوءِ گم آهي. اسان کي شڪ آهي ته، ڊاڪٽر صاحب ڪٿي باهه جي وڪڙ ۾ نه اچي ويو هجي! (بعد ۾ تصديق ٿي ته، ڊاڪٽر صاحب باهه ۾ سڙي شهيد ٿي ويو هو.) اهو ڏينهن يعني 13 ذوالحج (20 اپريل) وارو اتي ئي حرم ۾ عبادت ڪندي گذاريم.