مسجد جن کان ورندي هڪ سنڌي سان ملاقات:
واپسي ۾ روڊ تان ايندي اسان کي پويان ڪو ماڻهو سنڌي ۾ سڏ ڪري بيهڻ لاءِ چوڻ لڳو. لڳاتار سڏن تي اسان پوئتي مڙي ڏٺو ته، اڇي ڏاڙهي سان هڪ همراهه عربي ويس پاتل اسان کي سڏي رهيو هو. اسان جي بيهڻ تي اهو همراهه تڪڙيون وکون کڻي اچي اسان سان ملاقي ٿيو. اهو شخص اسان لاءِ بلڪل اڻ سڃاڻو هو. کانئس خبر چار پڇڻ تي ٻڌائڻ لڳو ته، منهنجو نالو شفيع محمد ذات بروهي آهي. ڪجهه وقت اڳي حرم شريف جو ٻهاريدار هئس، هاڻي رٽائر آهيان. منهنجا پٽ هتي نوڪرين ۾ آهن. هڪ پٽ اٺون ڪلاس پاس ڪري ڊرائيوري ٿو ڪري. توهان کي سنڌي ڏسي سڏ ڪيم ته جيئن اوهان سان گهڙي کن ڪچهري ڪري سنڌي ٻولي جي سڪ پوري ڪريان، ڇو ته هتي سنڌي ٻولي ڳالهائڻ وارو ڪو ورلي ملي ٿو. مون کي پوري طرح عربي ڳالهائڻ به نه ٿي اچي. باقي منهنجا پٽ هتي پيدا ٿيڻ ڪري خوب عربي ڳالهائين ٿا. اسان انهي جهوني جي تمنا پوري ڪندي ساڻس گهڙي کن ڪچهري ڪئي ۽ ٿڌيون بوتلون پيتيونسون. اهو جهونو شفيع محمد بروهي تمام گهڻو زور ڀرڻ لڳو ته، منهنجو گهر هتان کان بنهه ويجهو آهي مهرباني ڪري هلي ڪجهه وقت آرام ڪريو ۽ ماني ٽڪي به کائو.
پر اسان وقت جي تنگي سبب معذرت ڪندي ٻئي ڀيري اچڻ جي حامي ڀري. تنهن تي انهي جهوني اسان کي پنهنجي رهائش جو مڪمل پتو ڏيئي، اسان کان ڳوٺ وارو ايڊريس وٺي موڪلايو ۽ اسان حرم شريف ڏي روانا ٿياسون.