جهاز مان بادلن جو نظارو:
جهاز توڙي جو هيٺ لهندو پئي ويو پر پوءِ به سندس بلندي واري سطح بادلن کان مٿي هئي. دريء مان هيٺ نظرڪيم ته، بادلن جو نظارو واهه جو هو! جهڙوڪر چمڪندڙ اڇي ڪپهه جا دڙا ته ڪي وري سليٽي رنگ وارن دونهاٽيل ڇانورن مثل. ڪن بادلن جو نقشو وري بلند پهاڙن وانگر پئي لڳو. جيئن جيئن جهاز اڳتي وڌندو ويو زمين پوري جي پوري بادلن سان ڍڪيل نظر اچي رهي هئي. ڄڻ زمين جي مٿان ڪڪرن جو آسمان ٺهي ويو هجي. خدا جو شان! ڪڪرن جي نظام جو نظارو ئي عجيب آهي. جنهن ماڻهو اهو منظر ڏٺو هوندو تنهن کي منهنجي ڳالهه سمجهه ۾ سولي ايندي پر جنهن جو ڌيان انهي پاسي نه هوندو يا کيس اهڙو ڪو موقعو ئي نه مليو هوندو ته ان کي منهنجيون ڳالهيون اجائي ڊيگهه محسوس ٿينديون. جهاز جي دري مان آسمان ته نظر آيو پئي پر زمين جو نالو نشان ئي ڪونه هو. ڇو ته زمين جي مٿان ڪڪرن جو ڇٽ يا ڪارو نڀار جو آڪاش پنهنجو ڀاڪر پکيڙيو بيٺو هو. بادلن جي بنيل فرش عجيب ڪشش پيدا ڪري ڇڏي هئي. ڪاش! مون سان گڏ اهي دوست هجن ها جيڪي مينهوڳيء جي موسم ۾گوڏ ۽ گنجي پائي ڪڪر ڪارونڀار جو نظارو ڪرڻ لاءِ ڳوٺ کان ٻاهر نڪري ٻنين ٻارن طرف هلندا هئا.
سبحان الله! بادلن جا لشڪر ائين پئي ڏٺم جيئن ڪي ٽهاڻيون ٽاپ ٽاپ ڀڄنديون پنهنجي بي پرواهي جو مظاهرو ڪري رهيون هجن يا ڪي ٽهندڙ جهنگلي هرڻيون ڇال ڏينديون ڇوٽ پيون وينديون هجن. جهاز پنهنجي بلندي گهٽائي ڪڪرن کان ايترو مٿي هو جيترو اسان پنهنجي ڳوٺ وارن ڪچن گهرن تي چڙهي گهر جي اڱڻ تي نظر ڪندا آهيون. بس جهاز ۽ ڪڪرن جي وچ ۾ اها ڇيٽي وڃي رهي هئي.
واهه مولا تنهنجي قدرت جا ڪمال! مٿي آسمان ۽ هيٺ ڪڪر ته وچ ۾ وري اسان جو تيز رفتار جهاز، ۽ انهي جهاز ۾ اسان جون حيرت زده نظرون ۽ قدرت جي عجائبات تي سوچيندڙ ننڍڙو دماغ.