ٻه واقعا:
4 مئي 1997ع جي آچر تي طواف ڪندي ٻن واقعن منهنجي دل تي ڏاڍو گهرو اثر ڇڏيو. جن مان هڪ هي آهي ته، ڪنهن بزرگ جي طواف ڪرڻ دوران سندس گريه زاري، آهه و بڪا، آهُن ۽ دانهن منهنجي اندر کي اڌ ڪري جيءُجهوري ڇڏيو هو. چاق ٿي ويل چاڪ ٻيهر چڪي پيا هئا. اکيون نار جي نيسار جيان ندامت جا لڙڪ لاڙي پنهنجي پشيماني جو اظهار ڪري رهيون هيون. احڪم الحاڪمين جي عدالت عظميٰ آڏو پيشي تي پنهنجي چاليهه ساله سياهه ڪارين جي دفترن جا ڍير ڏسي شرمساري مان ڪنڌ کڻڻ جهڙو نه رهيو هئس بدن بي ساخته بي حس بنيو پيو هو جنهن ڪري وک وڌائڻ جي به سگهه نه ٿي ساريم. گنهگار زبان تي توبه زاري کان سواءِ ٻيو ڪوبه جملو ڪونه ٿي آيو.
وقفي وقفي سان آزيون پئي ڪيم ته،
جيڪي منجهه جهان، سو تاري تڳي تنهنجي،
لطف جي لطيف چئي، تو وٽ ڪمي ڪانه،
عدل ڇٽان آءُ نه، ڪو فضل جو ڦيرو ڪرين.
ڪنهن زخمي دل ماڻهو جي آڏو جڏهن به اهڙو ڪو درد انگيز منظر مشاهدي ۾ ايندو آهي ته، ان جي حالت اضطراري ٿي وڃڻ يقيني آهي، ۽ اهڙي اضطرابي حالت ۾ نيم بسمل وانگر سندس گذرندڙ اهي گهڙيون انتهائي قابل رحم هونديون آهن. انهي ڪرب آميز ڪيفيت جو اندازو فقط اهي ئي ڪري سگهن ٿا جيڪي اهڙي جانگداز مرحلي مان گذريا هوندا يا سندن دل درد آشنا ٿي سوز و گداز ۾ گهايل ٿي هوندي. اهو بزرگ طواف جي ستن ئي چڪرن ۾ منهنجي ڀر ۾ گڏو گڏ هلي رهيو هو. زار و قطار لڙڪن وهڻ ڪري سندس ڏاڙهي ۽ پهراڻ ٻئي آلا ٿي چڪا هئا. مون خدا جي حضور ۾ روئي ٻاڏائڻ، گريه زاري سان رٺل رب کي راضي ڪرڻ جو سبق انهي “پير مغان” کان سکيو. اڄ به انهي جون پرسوز صدائون منهنجي ڪنن ۾ گونجن ٿيون.
هي حقيقت آهي ته، نوائي رات ۾ تن تنها ٿي تون هي تون جي تنوار ڪري، رب جي حضور ۾ روئڻ سان جيڪا اندر کي آسيس ۽ روحاني راحت ملي ٿي تنهن جو ڪاٿو ڪرڻ مشڪل آهي. خشيت الاهي سبب اها ئي گريه زاري، شيطاني قوتن جي شر انگيزي ۽ خواهشات نفساني جي هر طرح جي حملن کي پسپا ڪري ٿي.