جيب تراشي جو هڪ واقعو:
ڪچهري ڪندي ساٿين مان جاويد هزاروي پنهنجو تازو چشم ديد واقعو ٻڌايو ته، اڄ آئون ڳوٺ ڏي فون ڪرڻ خاطر حرم جي باب العمره واري پاسي وڃي روڊ تي لڳل ٽيلي فون بوٿن وٽ پهتس ڏاڍي رش هئي. مون سان گڏ ٻيا به ڪيترائي ماڻهو پنهنجي نمبر جي انتظار ۾ هئا. لائين ۾ لڳل ٽيلي فون بوٿن تي ماڻهو پنهنجي پنهنجي ملڪن ڏي مٽن مائٽن، يارن دوستن سان ڳالهائي حال احوال ڏيئي رهيا هئا. هڪ همراهه پنهنجو بغل ٿيلهو ڪلهي ۾ لڙڪائي ٽيليفون رسيور کڻي ڳالهائي رهيو هو، جيئن ته اهو پنهنجن مائٽن سان ڳالهائڻ ۾ همه تن مشغول هو ته، بيٺل ماڻهن مان ڪو جيب ڪتر (کيسا ڪٽيندڙ) به بيٺو هو تنهن انهي فون واري همراهه کي تاڙي ورتو ۽ کيس مصروف ڏسي ڪنهن تکي اوزار ذريعي هڪ ئي جهٽڪي سان ٿيلهي جو ڪشو ڪٽي، ٿيلهو کڻي وٺي ڀڳو. فون ڪندڙ همراهه جيئن ئي رسيور رکي “گهوڙا گهوڙا” ڪئي ۽ هيڏانهن هوڏانهن گهتون گوهيون هنيون، تيسين اهو جيب ڪتر رش جو فائدو وٺي الائي ڪٿان جو ڪٿان ڀڄي گم ٿي ويو ۽ اهو فون وارو همراهه رڙيون ڪندو رهجي ويو. جاويد هزاروي جي انهي ٻڌايل واقعي مون کي ته حيران ڪري ڇڏيو!
افسوس سان چوڻو پوي ٿو ته، عام انسانن مان انسانيت نڪري، حيوانيت سمائجي وئي آهي. انهي ڪري اڪثر انسان فقط انساني کل ۾ ڍڪيل آهن، نه ته اندر ۾ حيوان آهن. قرآن شريف هڪ هنڌ اهڙن انسان نما حيوانن لاءِ فرمايو آهي جنهن جو مفهوم هي آهي ته، “انهن جون دليون ته آهن پر سمجهن ڪونه ٿا، انهن جون اکيون ته آهن پر ڏسن ڪونه ٿا، انهن جا ڪن ته آهن پر ٻڌن ڪونه ٿا، اهي جانورن مثل آهن بلڪه انهن کان به وڌيڪ گمراهه (ڀليل) آهن”.