تهه خاني جي چاڙهي جو دلچسپ واقعو:
اهو اپريل جي 12 تاريخ ڇنڇر جو ڏينهن هو. اڃا حرم شريف ۾ وچين نماز جو وقت ڪونه ٿيو هو، آئون ڪعبت الله شريف جي سامهون باب فهد واري پاسي ويٺل هوس. جنهن جاءِ تي ويٺو هوس انهي جي ويجهو تهه خانه ڏي هيٺ چاڙهي ڏي نظر ڪيم ته هڪ يمني عرب انهي چاڙهي جي چوٿين ڏاڪي تي ستو پيو هو. ويچارو يمني اگهور ننڊ ۾ ستل کونگهرا هڻي رهيو هو.
ايتري ۾ هڪ اڌ ڄمار وارو ڪو عرب انهي چاڙهي تان هيٺ لهندي يمني جي سيراندي کان گذرڻ وارو هو ته، اوچتو ڪا ٿلهي متاري عربياڻي به ان ڪرڙوڍ عرب ڀرسان ساڳي چاڙهي تان هيٺ لهڻ لاءِ يمني جي پيراندي کان/ گذرڻ جو ارادو ڪري جيئن ئي وک وڌايائين ته، ان عورت جو هٿ/ ٻانهن، ڪرڙوڍ عرب مرد جي احرام واري ڪلهن جي چادر ۾ وچڙي وئي. عرب مرد جيئن ئي چادر کي ڇڪ ڏني ته، اها عربياڻي سڳوري وچڙي وڃي عرب مرد تي ڪِري ته اهو مرد به عورت جي مٿانئس ڪرڻ سبب وڃي هيٺ ستل يمني تي ڪِريو. نتيجي ۾ اهي ٻئي (عرب مرد ۽ عربياڻي) انهي يمني تي ائين وڃي ڪريا جيئن ڪا وڄ/ کنوڻ ڪڙڪو ڪري وڃي پٽ تي ڪِرندي آهي، پوءِ ته حالت ڏسڻ وٽان هئي. يمني ويچاري جنهن الائي ڪهڙا خواب پئي لڌا، تنهن جي مٿان اوچتو ٻه ٿلهيون متاريون آفتون ڪريون، سو ويچارو اک کلندي خوف وچان باهوڙجي ٻرڙاٽ ڪرڻ لڳو. شايد هن سمجهيو ته ڪو زلزلو آيو آهي يا ڪو منهنجي مٿان ڇت ڪري پئي آهي. ٽنهي همراهن جي وچڙڻ ۽ ڦٿڪڻ عجيب رنگ پيدا ڪري ڇڏيو سامهون هيٺ تهه خانه ۾ پنج سپاهي بيٺل هئا، پر انهن جي نظر ٻئي پاسي هئي. هيڏانهن منهنجي ڀرسان ويٺل ٻه ٽي ماڻهو اٿيا، تن انهن ٽنهي وچڙيل ماڻهن کي هڪ ٻئي کان ڌار ڪيو. جڏهن ٽيئي الڳ الڳ ڪيا ويا ته، عربياڻي ويچاري ڪعبي ڏانهن منهن ڪري توبه توبه ڪندي نڪ تي آڱر مليندي رهي. اسان پهرين ته مرڪياسون پئي، پر پوءِ عربياڻي جي توبه زاري ڪرڻ تي خود به توبه توبه ڪرڻ لڳاسون.
گهڙي کن کان پوءِ ته، اها عربياڻي هيٺ لهي تهه خانه ڏانهن رواني ٿي ۽ ٻيو عرب مرد به هليو ويو پر اهو يمني ٻن وزندار شخصن جي زور دار لتاڙ ۽ چپ سبب ڪيترو وقت سوچن ۾ ٻڏل بنا ڪنهن لوڻي هڻڻ جي ڪنڌ هيٺ ڪري ويٺو رهيو. سندس غير متحرڪ جسم سٽجي ساڻي ٿيڻ جو ڏس ڏيئي رهيو هو. شايد خاموشي ۾ پنهنجي پاڻ کان پڇي رهيو هو ته، آخر ه ي ڪهڙو معاملو ٿيو؟ گهڙي کن سوچڻ کانپوءِ يمني اٿي وڃي وضو ڪيو ۽ وري ساڳي جاءِ تي چاڙهي جي پهرئين ڏاڪي تي اچي ويٺو. جڏهن هو تازو توانو ٿي ويٺو ته، مون اٿي کانئس پڇيو ته، يار بچيو ته آهين؟ ٻئي ٿلها تو مٿان ڪري پيا هئا هاڻ ٺيڪ ته آهين؟ يمني وڏو شوڪارو ڀري چيو ته، الحمد •! خدا جي مهرباني جو هڏ گڏ ڪونه ڀڳو اٿم باقي ويو چپجي آهيان، ۽ اها به حرم جي برڪت آهي جو بچي ويو آهيان، جي ٻي ڪنهن جاءِ تي مون سان اهڙي حالت ٿئي ها ته جيڪر پيسجي اٽو ٿي وڃان ها. اسان جي اها ڳالهه ٻولهه هڪ آيل نئين عرب ٻڌي ته کلڻ لڳو ۽ انهي يمني کان پڇيائين ته توسان ڪهڙو واقعو ٿيو آهي؟ تنهن تي انهي عرب يمني چيو ته يار! اڄ مون سان اهڙي ته جٺ ٿي آهي جو زندگي ڀر نه ٿي هوندي. مون انهي عرب يمني جي ڳالهه ڪٽيندي چيو ته خبر اٿئي ته اها جٺ ڇو ٿي؟ ته هن پڇيو ته ڀلا ٻڌاءِ؟ مون چيو ته، استاد اسان کي ننڍي هوندي نصيحت ڪندا هئا ته “پُٽ! ڪنهن به دروازي تي ٽيڪ لڳائي نه بيهجو ۽ نه ڪنهن رستي ۽ لنگهه تي سُمهجئو”. تون هتي لنگهه تي ستو هئين، انهي ڪري اهو سبق مليو اٿئي. هاڻي اهو سبق توکي زندگي ڀر نه وسرندو. يمني اقرار ڪيوته برابر انهي سموري غلطي جو بنياد آئون آهيان، پوءِ اهي ٻئي عرب مون کان موڪلائي روانا ٿيا.