هي تونگر جي آ مسند کان مٿي
پاڻ لئه ”ساحر“ فقيري جھوڪَ جي
شاعري
دل جي ڳلي
ڪتاب ”دل جي ڳلي“ اوهان اڳيان پيش آهي. غزلن جي هن ڪتاب جو تخليقڪار ناميارو شاعر ساحر راهو آهي. ساحر راهو سنڌي شاعريءَ جي سفر جو اهم، منفرد ۽ خوبصورت شاعر آهي. ساحر راهوءَ هونئن ته مختلف صنفن ۾ طبع آزمائي ڪئي آهي پر غزل سندس شاعراڻي سڃاڻپَ جو اهم حوالو آهي. اوهان جي هٿن ۾ موجود ساحر راهوءَ جو غزلن جو هي مجموعو سندس نِڪور خيالن جو عڪسُ آهي.
- 4.5/5.0
- 6327
- 836
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ساحر راهو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- صبا نسيم
- POPAT BOOK NO. 54
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- پبلشر نوٽ
- غزلَ
- هي تونگر جي آ مسند کان مٿي
- چند لمحن جي تون، بادشاهي نه ڏي
- عظيم ڪا ئي رھبري پيامبري گھُري اسان
- معصُوم مُحسنن جي، ايثار جو صلو آ
- بارشنُ دوران تو لِکيو هُيو
- ڪيرُ جل ٿل ڪيرُ پياسو، سانوڻي سوچي نه ٿي
- ڀرپُور رات بارِش، برسي سُڃين بنن تي
- کڄي نِگاھ سوچيو، ڊِگھو ڪجي قيام کي
- حسين هڪ خيال هو، پُڳو نه ڪنهن زوال کي
- قريب ڪر نه ايترو وِٿي رهي نه ڪا وِچان
- ڪنهين سياسي آکاڙي ۾، مڃُون ٿا ڊوڙ جا ناهيون
- سُندر نفيس ڪومل ، دِل ڪش رنگين چهرا
- خوشبوءِ جي ڪهاڻي، بوجھل اُماس يادُون
- ڄاڻا نه اوچتو ڇو، پنڇڻ لٿو چپن ۾
- جذبات جي سفر ۾ احساسُ ناهي ٿيندو
- ماڻيو تو ساٿُ اُن جو جنهن جي هُئي جُستجُو ڪئي
- رِم جِھم جي رات شاعر ، تنها اُداس ڪمرو
- پِنڃرو هو پيار تنهنجو، محدُود زندگي هُئي
- محسُوس ٿيون نه پهرين، رِم جِھم تي غم اُداسيون
- مان تنهنجي مُقدس قدمن جي، مِٽي جي سعادت چاهيان ٿو
- اڳيان ڌُنڌ گھٽجي ته منظر کي سمجھان
- درد جي گهري ڀنور ۾، لاپتا آهيون اسين
- زندگي گُلزار تنهنجي، خواب گُلدستا هُيا
- صحرا ۾ اذانِ صدا جيئن ڀٽڪيو آهيان
- بهارُن جا جڏهن بن سان ملڻ لئه رابطا نِڪتا
- نه ڄاڻا ڪير آ هلندي، رُڪي پل راحبا سوچيو
- پُر ڪيف پلڪ جيئن سمندر سُتو نه آ
- ڏٺو نه ڪنهن به مهربان ، اُداسين جو آسمان
- گھڙو سُهڻي، ڪُنڀر آوي، ندي ميهارُ ٿيڻو هو
- زخم زخم وجُود جا، عذاب انتظار جا
- اکين ۾ درد جي موسم ، قدم ناڪام رستن تي
- هڪڙي گھڙي به هُن ڪڏهن، بهتر نه سوچيو
- بيڪل اُداس شاعر هر پل مِزاج ۾ آ
- شاھ ڪنهن جي ڪيئن ڪنداسين چاڪري مُنڪر اسين
- ڀِنو هان پيار تنهنجي جي پِرين ڀرپُور بارِش ۾
- سمُونڊ جي وشالتا اساس ۾ ڇڏي ويو
- مُقدس ڪنهن صحيفي لئه جيئن جذبو عقيدت جو
- مون کي ٻانهن جا وِجھي هار هلي ٿي مون سان
- تنهنجو لهجو جڏهن دوست خنجرُ نه هو
- سُڳداسي مهڪ واسيون سينڍون ڌراڙ جون
- کٿُوري ساهن جي وارتا جو وطنُ هُياسين
- نِنڊاکي نيڻن جا جام سانول سنڀالي رکجان
- ٻُڏل رهئين خُمار ۾ ، نشيلي ڪنهن نِگاھ جا، شراب ئي ويا هارجي
- آواز فضا ۾ گُونجيو ھو پٿر سان شيشو ٽڪرايو
- آيُون رُڳو حياتِ ۾، تڙپڻ جو موسمون
- بادلئو بادلئو، ساڻ مون کي نيو، تاس آ تات آ
- بند در دريون نابين ليئا، ڪيڏانھن وڃان، ڪيڏانھن وڃان
- بي انت ٿڌيون راُتيون، ڇُڙواڳ ھوا جُھوٽا
- بي چين رُوح ۾ ٽُٽل، سپنن جو رقصُ ھو
- پلڪُون ڇُنڀي تو سانت کي ﻣﻌﻨﻰ نئين ڏني
- پنھنجي وجُود اندر، چُپ چُپ ڀُري رھيو آ
- اڃا ٿي مُکڙين تي ماڪ مُرڪي،اڃا آ ميندي هُڳاءُ جانان
- تنھنجي پيشانيءَ تي منھنجون آڱريون سڙنديون رھيون.
- تنھنجي دِل جي ڌڙڪنن جو، گيت ٿيان خواھش ھُئي
- تو کِلي مقتل سجايو رات ھو
- تو ڪنگڻ جي اڌ ۾ مھتابُ ڏِٺو جانان
- تو ھوا ۾ رات ڇوڙي وار ڦھلائي ڇڏيا
- توسان پُڄي ﻧﻪ ٿو سگھان، ڪائنر ﺗﻪ پوءِ مان،
- چريا ڇوڪر، ٿڌو چشمو، ڪچو رستو اُتي ئي آ
- چنڊُ ھُيو يا جھيل ۾ تنھنجو عڪسُ ھُيو
- خاموشيون ﻧﻪ اوڍيو، ڪتبا ﻧﻪ ٿيو قبر جا
- خواھشن جو ٽياسُ ھو منھنجا پرين.
- خوشبوءِ جي ڪھاڻيءَ مان، گُل گُل جو گذرُ ٿيندو
- خوشبوءِ جھڙو پاڪُ فرشتو، مِٽي تاڻي ليٽي پيو
- خُون اوڳاڇي سج مري ويو، ذرديون اُلٽيون چنڊ ڪيون
- درٻار ۾ تو دِلبريون واڙيون تماشبين
- دِلين جي ديس ڏي ڀيرا اکين ۾ چاﮬ جو رستو
- دڳن جي ڌُوڙ مون ڇاڻي، موتين جو ھارُ ماڻيو تو
- رات ٻيڙيءَ ۾ سُتي جو پاتڻيءَ آرس ڀڳو
- رات ڀِنل آ آءُ اڪيلو، چنڊُ لِياڪا پائي جُھڙ مان
- رکي ھوءَ ڦُول تُربت تي کڻڻ آ ساھ ڀُلجي وئي
- قبرُن جا اخبار ۾ ڪتبا پڙھندو آھيان.
- سارين جي ھُٻڪار ۾ واسيل، لاڙ ۾ گھاريل کُھنبي شام
- سامھون حسين واديون، رستو آ ڪھڪشان
- سانوريءَ جا جڏھن انگ آلا ڪيا، وڏ ڦُڙي دوستو
- سج مان نُور جا، آءُ پاڇي ڪڻا، ڄاڻ ھاريا اِجھو
- سِرجيون سُونھن سرير منجھان ڪي سرگم جون موجُون
- سمجھي ويو تحرير ھان دِل جي چھري مان
- سِنڌ ڏِسندي رھي، عاشقيون ٿي ٻريون
- سُونھن جو اڻ کُٽ خزانو، ڄام شوري ۾ پرين
- شھر جو تو گٽرُ وھائي نديءَ ۾
- ڪُنڊ ۾ تنھا پيو ھان، ڪچي مِٽيءَ جي گھڙي جان
- گُذرياسين جڏھن ڀي مندر کان، ھڪ بي حِس مورت ياد پئي
- گُنگُنائيندڙ صُبح جي، سينڌ تي سُورج چڙھيو
- گھٽيءَ جي موڙ جان اڪثر، ايندي ويندي، ھوءَ ملندي ھُئي.
- گھڙو ڀڳو ته گھوريو، ڄمار آ لُٽي وئي،
- مون رات چُمي دِل جي سِراڻي کان رکيو ھو.
- موکي ناياب مئي تو، پياري جڏھن
- ٿورو ته ترس پنھنجي خطا يادِ مان ڪيان.
- ڇُھيو چپن سان تو جڏھن حِجاب مان گُلاب کي.
- ڏِياٽيون خُون جون ٻاري، جيئڻ جو راز ڄاتو آ.
- لتاڙي بُت ڪدا سارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
- لُڙڪن جي ڪھڙي قيمت، بھتر اُگھي ڇڏيون
- مُرڪ تنھنجيءَ ۾ مِٽيءَ جو دردُ آ
- ناڪام خواھشن جي گُمنام تربتُن تي،
- نه ھڻُ زنجير نيڻن جا، حُسن جي ڪارخاني ۾
- ھڪڙي جھلڪ جي آس ۾ جيئندي مري وئي
- ھِن شھر ۾ ھاڻي ڪو، خُود دارُ رھيو ڪونھي
- ويجھو ٿي ڪنڌيءَ کي ناو جڏھن، تو ھٿُ ھوا ۾ لھرايو
- يادِ ناھي رات ھُو، گھائل اکيون ڪنھن جون ھُيون
- پل کن واس وٺي وڻجارو، ويندو گوري پاڻ سنڀال
- سُڪون نايابُ ھو نِنڊ جو، گھڙي ڀاڪرُ نه ٿي سگھيُس،
- نِگاھ سجدي منجھان کڻي تو، دُعا جي آٿت جيان نِهاريو
- تنھنجي چپن تان مُرڪ جو منظرُ مري ويو
- منھنجو وجُود جانان، کنڊر جون ھيڪلايون.
- رُلي چھرن جون خاموشيون، نظر بيتاب موٽي آ،
- تنھنجي نيڻن جي محبُوب موسم، ميڪدن جا پتا ٿي ٻُڌائي
- ڪھڙي لمحي ھِجرُ عِشق کاڌو نه آ
- ھٿ مان ويندي ٽاڻي سوچيو
- ساھ جي سُرھي صبا وچ ۾ ھُئي
- جبين تي مون کي جُھومر جان ھُيو مُرڪي سنواريو تو
- مِليا نه لُڙڪ ئي مليا ۽ مُرڪ جي ميٺاس کان رھياسين اوپرا اسين
- مان ڄاڻا ٿو جُھڪيل سِر ۽، ڀِنل نيڻن جي مجبُوري
- شايد توکي نه ايندو اِن جو يقين صاحب
- ڪنھن نه ڀاڪُر جي گرمي بڻيو رات ڀر
- چوڙي پُراڻي لُڳڙ جان جا زندگي مِلي
- زندگيءَ جي ڪٺن، پيچرن تي ٿڪل، قافلن سوچيو
- زندگيءَ جو حُڪم ڏئي تو، بندگي سامهون رکي
- تون ڇُهين ته گُل ٿي ٽِڙي پوان ڪلي آهيان ڪچڙي لِيار جي
- رات ڪُچلي ڇڏيا وقت جاڙا ڪنول، ٿي ڪهاڻي ختم
- سھيڙيو تو نه پن پن جان، گلين جي گردِ ٿي وِياسين
- نظمُ تون فِطرت جي موسمن جو گھٽائون ڪڏھين گُلابُ جانان
- وِصال جي تمام شب گھٽا گجي وٺي ھُئي
- ٻاجِھرين تي ٻُور جان، ايندي ھُئي
- ديوار آ حِجاب جي چُپ چاپ گڏ ھلون ٿا
- تو مُڙي ھڪڙي نظر ڏِٺو نه ھو
- خوشبوءِ جي ڪھاڻي رتُ رتُ آ، ھر ڏيک ڏُُکايل آ جانان
- ڪامڻي ڪچي اڱڻ ۾ وار ڇوڙي آ سُتي
- ڪيڏو ته اُداس لڳو ڪلھه شام سمندرُ ھو
- کڻي دِل جا ٽُٽل پُرزا، ڳنڍڻ ھر شام ايندا ھِن
- ڪھاڻي نظمُ افسانو، نه ڪو ناولُ لکي سگھندُس
- مُرڪ چپن جي سڀني پرکي، رُوح جا آگم ڪيرُ ڏِسي
- ٿي ڳوٺ ڳِراٽين جا تون اڏين، پر منھنجي گدائي نا معلُوم
- ڇا نيڻ ھُيا، ڇا چنڊُ ھُيو، ڇا جامُ ھُيو ڇا رات ھُئي
- چنڊُ ننڊاکا خواب نِپائي نيري اُڀ تي چڙهندو هو
- بُکيي پيٽ جو ڪو ڌرمُ دينُ ڪونهي
- اُداسين جي جزيرن جو، حصو ئي ٿي وڃُون شايد
- اڌُوراڻي لُڳڙ وانگي، چُڙيا آهيون
- زهرُ تنهنجو جڏهن دوست لهجو نه هو
- جبين ڪنهن ڪامڻيءَ اڳيان،جُهڪائي ٿا ڏِسون يارو
- فِضا جي سوڳ مان دِل جي ڪهاڻي ڳولي وٺندي آ
- ٽُٽل دِل جي ڪليسا جو، پرين ملبو نه ٿيندو آ
- اڻ پُورو، هڪ خواب اُميد جو جِھرڻو آ
- يادُن جي پيچرن تي، بيڪل اُداس مونکي
- ياد جي بارش وُٺي آ رات ڀر
- عِشق ڀرپُورُ ٿي ويو آهي
- سِر ڏئي پوءِ بادشاهي آ مِلي
- نظر چهرن جي موسم مان، چُڳي رنگ رُوپ وٺندي آ
- اُداس دڳ تي تو ڇڏيو، خُمار ۾ بھار کي
- چھري تي وصل جي چانڊوڪي، ڌڙڪن ۾ ڇِڄڻ جا کُٽڪا ھِن
- جھروڪا چنڊ جا چنچل، پرين ھر ھر پُڇن تنھنجو
- رِم جِھم رُت جي شام جُھڙالي، بند مگر تون ڪمري ۾
پاڻ لئه ”ساحر“ فقيري جھوڪَ جي