سج مان نُور جا، آءُ پاڇي ڪڻا، ڄاڻ ھاريا اِجھو
واءُ جي ڇُھاءَ تي، پير تنھنجا پرين ، لھر ساريا اِجھو
ڪنھن ٿي ڄاتو ﺗﻪ موکيءَ جي نيڻن اندر نُور ھو يا نشو
جنھن کي ماڻي عدم جا مُسافر ٿيا ، ھي متارا اِجھو
ڪير آ، اپسرا مان ﻧﻪ ڄاڻا مگر ، منھنجي دِل ٿي چوي
موڙ مُڙندي ڇتا، چيچون ڪنگي ڪري، ھُن سنواريا اِجھو
ڇير جيئن ئي ڇڳي، ڏينھن جي گينگھرا، ٿيا شفق جو حصو
شام گھاگھر منجھان، جام ڪنھن رات جا، مونکي پياريا اِجھو
پنھنجي تھذيب جي دار تي ويا چڙھي، ڏئي وفا جو سبقُ
چار ديوانا تنھنجي مٿان سنڌڙي ھاڻ واريا اِجھو
مُند وِڇڙي وڃڻ جي ڊِگھي آ مگر ، ميل ٿيندو ڪڏھن
برف ڳرندي پکي ساري پنھنجو وطن بس پڌاريا اِجھو
ڪنھن جي سپنن ۾ ويٺي ٻُڏيو ٿي وڃين سانوري بانوري
ڪنھن جي گُمنام يادُن جي مندر ۾ تو ڏيئا ٻاريا اِجھو
مُند گھنگھور ٿي سڀ ترايون اُٿل ۽ اڃا ٿو گجي
تنگ گليون ڇڏي پنھنجا ٿريا ننگر، سِڪ واريا اِجھو
ھُو ﺗﻪ ’ساحر‘ ھُيو سانت جي سمُنڊ مان جنھن ٿي ماڻڪ چُڳيا
ھي ﺗﻪ سيلاني آ کولي ديوان، جنھن پل پساريا اِجھو