گُنگُنائيندڙ صُبح جي، سينڌ تي سُورج چڙھيو
ڪنھن ڪنيا جي ڪڇ تي، مُرڪڻ لڳو مِٽيءَ گھڙو
ماءُ جي ڪُٽ ڪُٽ تي چُوزا، چُھنب داڻن ۾ ھڻن
پوپٽن جو آھ مسڪن، کيتُ ھي برسيم جو
رقص ۾ ماڌي ھٿن جي، ڇُھاءَ تي آ سانورا
جُھڙ مکڻ جو پر نه آ، چاڏيءَ سطح تي اُڀريو
مٽ پلٽي مُند ڇڏيا، ٿا ٿِڙن ذاھد قدم
پر حجابن جو پرين پنهنجي وچان آ فاصلو
بادلن جي اوٽ مان چنڊ آ لِياڪو وِڌو
ھانءَ جو پنڇي ھٿن مان، ڪنھن ڏِسا اُڏري ويو
ھڪ عقيدت جو آ ناتو، ماءُ، سرتي، ڀونءِ سان
ھڪ تقدُس جو سُٻنڌ ڀي، آ خُدا سان دوستو
ھيءَ عِبادت آ اکين جي، تنھنجي چھري کي چُمڻ
سُونھن تنھنجي جڳ مُصور، جي ھٿن جو مُعجزو
جامُ پاسيرو ڪري جو، مون پڙھيون موکيءَ اکيون
چنڊُ ماٺي جھيل جي، آغوش ۾ پِگھرڻ لڳو
آخري ھِڏڪي آ ”ساحر“، سج جي آڪاش تي
سمُنڊ جي اونھي قبر ۾، ڄاڻ پوڙھو غرق ٿيو