ڪامڻي ڪچي اڱڻ ۾ وار ڇوڙي آ سُتي
چاندني جنھن جي چڳُن ۾ ھوش ٻوڙي آ سُتي
بادلن جي اوٽ مان ٿو چنڊُ ڀي ٿِڙندو وڃي
۽ ڪنڌيءَ تي اپسرا ڪا لِڱ موڙي آ سُتي.
مون ڪويتا ڪنھن شرابي شاعر جي ڇيڙي پئي
ياد ڪا دِل جي نديءَ ۾ مونکي لوڙھي آ سُتي.
ڪُونج ويندي رات سوچيو ڀُونءِ جي آسودگي
ديوَ ڪنھن جي ور چڙھي ڇا سِنڌ ووڙي آ سُتي.
ڪنھن جي نيڻن ۾ ڪيو ھُن، رقص ھو جُھومر ھڻي
لال جوڙي ۾ سنورجي، ڪنھن جي ڪوڙي آ سُتي
ڍنڍ ۾ ڪنھن جي بدن جو سون آ پگھري ويو
عاشقي ڪنھن جي اکين ۾ ، کيما کوڙي آ سُتي
نِنڊ گھريءَ مان نه اُٿندي، ڪو سڏي ھُن کي متان
ھوءَ حياتيءَ جي جبُر کي، ھاڻ چوڙي آ سُتي
نازبُن جي لام سان چنچل ھوا اُلجھي پئي
ڪير ’ساحر‘ سڀ سُڳنڌ سان سنڱ ٽوڙي آ سُتي