جبين ڪنهن ڪامڻيءَ اڳيان،جُهڪائي ٿا ڏِسون يارو
خُدا کان پوءِ ڪوئي دِل ۾، وسائي ٿا ڏِسون يارو
يقين آ ڪونه ايندي پر، اسين ناڪام ڳوڙهن سان
هميشه جان اکيون در ۾ ، لڳائي ٿا ڏِسون يارو
اِهو مُمڪن آ چريائي ڇڏي مون کي ئي ٻوڙي پر
نديءَ ۾ ناوَ ڪاغذ جي، هلائي ٿا ڏِسون يارو
وڏو سيلاب آ اڄُ ڪلهه، منهنجي دِل جي سمُندر ۾
ڪچا ريت جا پوءِ ڀي، بنائي ٿا ڏِسون يارو
پُڪاري نانءُ هوءَ منهنجو، ٻنهين چپڙن جي ٻنهين سان
حياءُ اُڀريس نيڻن مان، چورائي ٿا ڏِسون يارو
ٻُڌو آ نِنڊ ۾ بلڪُل، اڇُوتو نظمُ لڳندي آ
اڱڻ ۾ جھات وينگس جي ئي پائي ٿا ڏِسون يارو
گھڙي کن ئي سهي گھاٽو انڌيرو ٿيڙ کائيندو
لهُوءَ مان آخري شمع جلائي ٿا ڏِسون يارو
ڪٺن اِيثارُ آ ’ساحر‘، تماشو چونڪ جو بڻجڻ
انا پُتلين جيان پنهنجي نچائي ٿا ڏِسون يارو